Extensions, camera's en hersenwroeters

Een van de redenen voor dit digitale theehuis is mijn epilepsie. Na 20 jaar zoeken naar de juiste medicatie zit ik nog altijd met pillen die niet doen wat ik (en velen met mij) wil dat ze doen. De aanvallen blijven komen en de bijwerkingen vergezellen hen.

Omdat ik nog maar 29 ben, heb ik bij mijn neuroloog op tafel geslagen en gezegd dat ik dit niet meer wil. Dat ik te jong ben om door niet-vervangbare lichaamsdelen tegengehouden te worden in het leven. En ze begreep dat. Omdat er qua pillen weinig mogelijkheden meer lijken te zijn voor mijn hersenpan lag de volgende optie snel op tafel: een weekopname in het UZ Gent. 

Dus lig ik hier een week, alleen op een kamer met uitzicht op het stadion dat 's avonds blauw kleurt. Aan de kant van het ziekenhuis waar 's ochtends de zon opkomt. 

Maar zonder te zeveren, de avond voor mijn vertrek was ik op zoek naar een foto over een wat ze met mij gingen doen. Hoe ik er 7 dagen lang uit ging zien. En zowel in het Nederlands als het Engels waren er geen realistische beelden te vinden. En dus heb ik het besluit genomen zelf een (beeld) verslag te maken van alles dat hier met mij gebeurt. Met mij ja, want het voelt behoorlijk passief. 

Gistermorgen als een kind voor haar verjaardag, maar met een minder leuk cadeau, als vroeg wakker. Op tijd vertrokken naar het UZ want met de standaard file op de E40 en de huidige parkeerproblemen op het terrein moesten we meer tijd rekenen om zeker op tijd in de kelder te zijn voor de MRI. 

Eerst krijg je dan zo'n standaard vragenlijst. Of je zwanger bent, metaal in je lichaam hebt, pacemaker,... Voor zover ik weet is dat allemaal niet het geval en aangezien ik heelhuids uit de MRI ben gekomen lijkt me dat een mooie bevestiging. 

De MRI zelf lijkt me voor niemand aangenaam, je weet hoe lang hij gaat duren, maar je hebt geen benul van tijd. Je hebt een koptelefoon op maar hij maakt ondanks dat nog steeds een hels kabaal. En tot slot mag je niet bewegen, je mag vooral niet bewegen, ik zeg je zó.... *ken je dat verhaal van die roze olifant?*

Dat achter de rug, snel naar de auto, spullen halen en een laatste beetje buiten zijn voordat ik 7 dagen binnen zou zitten. Mijn trui uitgedaan en omgewisseld voor een oude pyjama zodat het niet erg zou zijn als er lijm op kon komen en we konden beginnen. 

                                   

Hier nog een volle, losse bos met frisgewassen haar. 

                       

     

En het proces van draadjes op het bed naar draadjes op mijn hoofd: meten, tekenen, lijmen, föhnen, en contactvloeistof gebruiken voor gegarandeerd contact. 

Toen dat er eenmaal goed en wel op zat kwam de neuro-psycholoog een bezoekje brengen. Eens vragen hoe het staat met mijn concentratie, geheugen, spraak etc. Gelukkig mocht ik ook eens wat doen, want heel de tijd dat zitten en wachten... Dus hulppakkee: huisje tekenen, 15 woorden onthouden, cijferreeksen nazeggen (gewoon en achterstevoren)...

Om 19:00 was ik doodop en ben ik in slaap gevallen. Ik was vergeten dat een dag in een ziekenhuis zo vermoeiend kon zijn. 

Voor geïnteresseerden, er zijn meer foto's maar ik wilde niet mijn hele post volstoppen!