De dag na gisteren
Het zou een mooie titel voor een boek kunnen zijn. Als het niet al bestaat, dat boek dus.
In ieder geval is het een passende titel voor deze blog. Over gisteren, en een beetje over vandaag. De dag na gisteren.
Gisteren was de dag na een nacht slaap van amper 3 uur. Zoals ik schreef in Feestje in het ziekenhuis voelde ik mij rond 10:00, bij het afronden van de tekst, naar omstandigheden redelijk ok.
Maar helaas bleef het daar niet bij. Ergens op weg naar 13:00 had ik een totale mentaal breakdown. Donderdag ben ik binnen gekomen, gisteren was het maandag en zat ik dus over de helft. Het was even genoeg. Ik was moe, chagrijnig, voelde mij niet lekker. Kortom, de neiging om alles van mijn hoofd af te trekken was zeer hard aanwezig. (Note to myself: het bakje met de draden loskoppelen gaat sneller zijn). In plaats daarvan barstte ik in huilen uit. Het was even genoeg geweest. Genoeg witte jassen, genoeg Big Brother, genoeg heimwee, veel te veel slecht eten...
Gelukkig was Carien daar nog. Door de mist die in Gent was blijven hangen en erg overeenstemde met mijn mentale staat was zij nog niet naar huis vertrokken. En dat was goed. Ze kon mij wat oppeppen en stuurde mij even naar bed, wat ik dan toch maar deed.
Een uur later werd ik wakker. Uit mezelf, en ik voelde mij... onbeschrijflijk niet goed. Onbeschrijflijk omdat ik niet meer goed weet hoe ik mij voelde en ook omdat er soms geen worden zijn voor hoe ik mij voel. Hoe het voelt als je hersenen overuren draaien op een manier dat het niet hoort. Dat de verpleging binnenkomt en aan je vraagt of alles goed gaat omdat ze nogal veel activiteit zien. En dat het enige dat je op dat moment kunt zeggen ja, ik ben nogal moe hè, dus ik voel me wat afwezig. Maar tegelijkertijd met je blik starend op het pc-scherm waar het EEG te zien is besef je: hè wat ik daar zie is toch niet helemaal juist. Zo actief als op het scherm ben ik toch niet. Maar niet in staat zijn dat te zeggen.
Misschien dat deze foto dat onbeschrijfelijke gevoel enigszins beschrijft
Net zo makkelijk als ik daar in gleed (na het wakker worden), zo makkelijk gleed ik daar ook weer uit. Patapoef, en het was weer over. Mijn handelingen gingen nog trager, de doppen gingen nog op de verkeerde fles maar toen 's avonds collega Nassim belde om te vragen óf en waar hij langs kon komen was ik helder genoeg. En bijna helemaal mezelf tijdens zijn bezoek. Of toch voor zover hij kon beoordelen. Zijn bloemen kleuren mijn saaie kamer voor de laatste dagen zeker op.
De Professor kwam blijkbaar niet gisteren. Hij zou eigenlijk vandaag komen maar wegens velen zieke collega's heeft hij zich voor vandaag laten verontschuldigen. Uiteraard is de neuroloog zowel gisteren als vandaag langs geweest. Gisteren kreeg ik een complimentje voor het lange opblijven en vandaag kreeg ik bericht dat dat echt heeft geholpen, dat de resultaten van deze week zichtbaar passen bij het beeld dat er reeds was. Dus de eventueel fout gestelde diagnose kan van het lijstje af. Toch wel een geruststelling.
Deze morgen ook een inspirerend gesprek gehad met Kimberley, de stafmedewerker van de Epilepsie Liga. Over ideeën, frustraties, overeenkomsten, grootse plannen, verschillen tussen Nederland en België....
In ieder geval is het een passende titel voor deze blog. Over gisteren, en een beetje over vandaag. De dag na gisteren.
Gisteren was de dag na een nacht slaap van amper 3 uur. Zoals ik schreef in Feestje in het ziekenhuis voelde ik mij rond 10:00, bij het afronden van de tekst, naar omstandigheden redelijk ok.
Maar helaas bleef het daar niet bij. Ergens op weg naar 13:00 had ik een totale mentaal breakdown. Donderdag ben ik binnen gekomen, gisteren was het maandag en zat ik dus over de helft. Het was even genoeg. Ik was moe, chagrijnig, voelde mij niet lekker. Kortom, de neiging om alles van mijn hoofd af te trekken was zeer hard aanwezig. (Note to myself: het bakje met de draden loskoppelen gaat sneller zijn). In plaats daarvan barstte ik in huilen uit. Het was even genoeg geweest. Genoeg witte jassen, genoeg Big Brother, genoeg heimwee, veel te veel slecht eten...
Gelukkig was Carien daar nog. Door de mist die in Gent was blijven hangen en erg overeenstemde met mijn mentale staat was zij nog niet naar huis vertrokken. En dat was goed. Ze kon mij wat oppeppen en stuurde mij even naar bed, wat ik dan toch maar deed.
Een uur later werd ik wakker. Uit mezelf, en ik voelde mij... onbeschrijflijk niet goed. Onbeschrijflijk omdat ik niet meer goed weet hoe ik mij voelde en ook omdat er soms geen worden zijn voor hoe ik mij voel. Hoe het voelt als je hersenen overuren draaien op een manier dat het niet hoort. Dat de verpleging binnenkomt en aan je vraagt of alles goed gaat omdat ze nogal veel activiteit zien. En dat het enige dat je op dat moment kunt zeggen ja, ik ben nogal moe hè, dus ik voel me wat afwezig. Maar tegelijkertijd met je blik starend op het pc-scherm waar het EEG te zien is besef je: hè wat ik daar zie is toch niet helemaal juist. Zo actief als op het scherm ben ik toch niet. Maar niet in staat zijn dat te zeggen.
Misschien dat deze foto dat onbeschrijfelijke gevoel enigszins beschrijft
Net zo makkelijk als ik daar in gleed (na het wakker worden), zo makkelijk gleed ik daar ook weer uit. Patapoef, en het was weer over. Mijn handelingen gingen nog trager, de doppen gingen nog op de verkeerde fles maar toen 's avonds collega Nassim belde om te vragen óf en waar hij langs kon komen was ik helder genoeg. En bijna helemaal mezelf tijdens zijn bezoek. Of toch voor zover hij kon beoordelen. Zijn bloemen kleuren mijn saaie kamer voor de laatste dagen zeker op.
De Professor kwam blijkbaar niet gisteren. Hij zou eigenlijk vandaag komen maar wegens velen zieke collega's heeft hij zich voor vandaag laten verontschuldigen. Uiteraard is de neuroloog zowel gisteren als vandaag langs geweest. Gisteren kreeg ik een complimentje voor het lange opblijven en vandaag kreeg ik bericht dat dat echt heeft geholpen, dat de resultaten van deze week zichtbaar passen bij het beeld dat er reeds was. Dus de eventueel fout gestelde diagnose kan van het lijstje af. Toch wel een geruststelling.
Deze morgen ook een inspirerend gesprek gehad met Kimberley, de stafmedewerker van de Epilepsie Liga. Over ideeën, frustraties, overeenkomsten, grootse plannen, verschillen tussen Nederland en België....
Verder ben ik moe en wil ik naar huis. Naar mijn eigen bed. Al slaap ik helemaal niet slecht. De week is over de helft. De meeste onderzoeken zijn gedaan. Ze willen nu enkel nog een hyperventilatie en stroboscopisch onderzoek. Dat gebeurt ook morgenmiddag. Het helpt enorm dat het uitzicht zowel 's morgens als 's avonds over het algemeen relatief mooi is. Maar bovenal dat ik zoveel berichtjes krijg van zoveel lieve mensen. Dankjulliewel!
Reacties
Een reactie posten