Mijn held

'Wie is jouw held?' Iedereen heeft deze vraag wel al eens gehad. Op een sollicitatiegesprek, in de kroeg, tijdens een gesprek tussen vrienden...

Heel vaak komen er dan grootse namen boven. Dat wil zeggen, bij kinderen zijn dit nog mensen die dicht bij hen staan. Maar naarmate mensen meer gaan lezen, luisteren en kennis vergaren gaan die helden vaak verder van hen afstaan. Krijgt de invulling van het woord held een totaal andere betekenis.

Mijn held niet, mijn held stond dichtbij. En mijn held overleed exact 6 jaar geleden. Aan de gevolgen van kanker, niet eens aan kanker zelf, maar gewoon een ongelukkige bijkomstigheid. Mijn held overleed toen ik in Kopenhagen op Erasmus was en thuis verder weg leek dan ooit. En hoewel we nu 6 jaar verder zijn mis ik hem nog elke dag.

Opa, mijn held, was in mijn ogen een fantastische man. Ook al overleed hij toen 89 was, toch was hij voor mij nooit oud. Lange tijd kon ik alleen genieten van de aandacht van mijn grootvader. Eerst omdat ik alleen was, en later omdat mijn neefjes en zusjes gewoon nog wat moesten groeien. Deze tijd koester ik. Uiteraard zijn de momenten met de andere kleinkinderen ook waardevol maar anders.

Mijn opa was een geweldige docent aan de levensschool. Hij heeft mij geleerd dat opgeven geen  optie is en dat geen enkele les voor niets geleerd is. Ook al zak je voor het vak. En hij heeft gelijk. 7,5 jaar heb ik gestudeerd. Drie richtingen hebben mijn aandacht gekregen met aan het einde 1 diploma. Maar aan het einde van de rit heb ik ongelooflijk veel geleerd. Naast waardevolle levenslessen gaf hij mij ook zijn liefde voor muziek mee. Vele malen heb ik naast hem op zolder gezeten. Hij al spelend op de cello, ik al luisterend naar de cellosuites van Bach. Want Leonieke en muziek in pasieve vorm gaat prima. Opa heeft op mijn vraag ook eens geprobeerd de actieve vorm van muziek, zang, wat aan te wakkeren. Ondanks al zijn geduld is deze oefening aan een valse noot gestorven.

Opa zorgt er ook nu nog elke dag voor dat ik een stuk kind in mij bewaar en, balangrijker nog, actief hou. Dat zijn Indonesische roots en verblijf in het Jappenkamp niet vergeten worden. Opa is de reden dat ik met oud en nieuw naast een fles bubbels graag geniet, of misschien zelfs liever,  van een stukje spekkoek of twee of drie. Dat ik liever rijst eet dan aardappelen, dat ik snel bruin word in de zon en dat ik zeker in de zomer vroeg wakker ben.

Tuurlijk kan ik nog even doorgaan over mijn held. Want als iemand een groot deel van je 23-jarig bijna dagelijks aanwezig was,  dan is er veel te vertellen. Maar de dingen zijn gezegd die gezegd moesten worden, en de tranen zijn weer even gedroogd.