De burn-out black-out - Mijn Batterij VI
Vele verhalen/blogs/columns over burn-outs beginnen met een fysieke/mentale black-out. Een bezoek aan een ziekenhuis, huisarts en een onverklaarbaar fysiek ongenoegen. Lange tijd dacht ik 'slim' genoeg te zijn geweest, het geluk te hebben gehad en eerder ziek thuis te zijn gaan zitten dan die black-out. Tot ik van de week ineens bedacht wat er vorig jaar november is gebeurd.
Mijn pendelroute duurt ongeveer 50 minuten (treinrit inclusief wandeltrip). Een treinrit met 4 á 5 tussenhaltes en in de spits een behoorlijke drukte. 10 november vertrok ik in een rustige trein en voelde ik mij behoorlijk ok. Helaas ging dat al snel naar beneden. Nog voor de tweede halte moest ik mij naar het toilet snellen omdat ik het gevoel had dat mijn maaginhoud terug zou komen. De trein voelde als een sauna. En dat in november terwijl iedereen met winterjas zat. Op dat moment wild ik mij het liefst uitkleden tot op mijn ondergoed. Dat ongenoegen heb ik mijn mede-reizigers bespaard. Duizelingen combineerde zich met transpiratie en misselijkheid en ik kon nog maar één ding doen: mij de trein uit haasten. Hoe ik het daarna op moest lossen wist ik niet, maar ik moest en zou die trein uit gaan. En ik moest gaan zitten.
En dan zit je daar, in de miezer, op de grond. Huilend en denken aan 'wat nu?'. Bellen naar huis en hopen dat partnerlief al wakker is. Wetend dat onze auto niet tot onze beschikking is en hij dus niet zomaar kan vertrekken, wetend dat mijn locatie bovendien niet om de hoek is. Al in paniek schietend probeer je te kalmeren en te wachten nadat je vriendlief hebt gesproken. Probeer je er op te vertrouwen dat er een oplossing komt. En hou je ondertussen je telefoon angstvallig in de gaten. Tot dat verlossende telefoontje komt: een collega komt je halen en brengt je thuis. Al huilend wacht je en vraag je je op tientallen manieren af hoe je je kunt schamen en hoe je daar sorry voor kunt zeggen. En uiteindelijk komt het in de auto enkel neer op tranen en sorry. Sorry voor de last en sorry voor de tranen. En dan komt er een masker, met zogenaamde vrolijkheid. Tot aan de voordeur en dan stort ik in. Mijn bed doet deugd en mijn ogen vinden rust.
Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Mijn pendelroute duurt ongeveer 50 minuten (treinrit inclusief wandeltrip). Een treinrit met 4 á 5 tussenhaltes en in de spits een behoorlijke drukte. 10 november vertrok ik in een rustige trein en voelde ik mij behoorlijk ok. Helaas ging dat al snel naar beneden. Nog voor de tweede halte moest ik mij naar het toilet snellen omdat ik het gevoel had dat mijn maaginhoud terug zou komen. De trein voelde als een sauna. En dat in november terwijl iedereen met winterjas zat. Op dat moment wild ik mij het liefst uitkleden tot op mijn ondergoed. Dat ongenoegen heb ik mijn mede-reizigers bespaard. Duizelingen combineerde zich met transpiratie en misselijkheid en ik kon nog maar één ding doen: mij de trein uit haasten. Hoe ik het daarna op moest lossen wist ik niet, maar ik moest en zou die trein uit gaan. En ik moest gaan zitten.
 |
| De schreeuw - Edvard Munch Bron: wikipedia |
En dan zit je daar, in de miezer, op de grond. Huilend en denken aan 'wat nu?'. Bellen naar huis en hopen dat partnerlief al wakker is. Wetend dat onze auto niet tot onze beschikking is en hij dus niet zomaar kan vertrekken, wetend dat mijn locatie bovendien niet om de hoek is. Al in paniek schietend probeer je te kalmeren en te wachten nadat je vriendlief hebt gesproken. Probeer je er op te vertrouwen dat er een oplossing komt. En hou je ondertussen je telefoon angstvallig in de gaten. Tot dat verlossende telefoontje komt: een collega komt je halen en brengt je thuis. Al huilend wacht je en vraag je je op tientallen manieren af hoe je je kunt schamen en hoe je daar sorry voor kunt zeggen. En uiteindelijk komt het in de auto enkel neer op tranen en sorry. Sorry voor de last en sorry voor de tranen. En dan komt er een masker, met zogenaamde vrolijkheid. Tot aan de voordeur en dan stort ik in. Mijn bed doet deugd en mijn ogen vinden rust.
Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Is dat je aanval van verleden jaar dat je hierboven beschrijft?
BeantwoordenVerwijderenSorry voor het gigantische late antwoord. Er waren wat antwoordproblemen die nu zijn 'opgelost'. Nee, dit is geen aanval geweest. Dit was denk ik het best te omschrijven als een paniekaanval. Mijn aanvallen heb ik hier eigenlijk nog nooit omschreven omdat mijn blog pas gestart is ná de laatste status epilepticus.
Verwijderen