Hoe een lepeltje egoïsme mij verder helpt - Mijn Batterij VII
Eergisteren (1 feb) een jaar geleden was het zover. Mijn kaarsje was uitgeblazen en ik kwam thuis te zitten. Therapie en anti-depressiva werden opgestart en week na week verbleef ik tussen de vier muren van ons huis. Mijn verplaatsingen beperkten zich tot afspraken met de therapeut, bezoekjes aan de huisarts om mijn ziekte te verlengen en af en toe wat boodschappen doen. Mijn bed (of de bank) was mijn beste vriend en iedereen om mij heen kon teveel zijn.
Langzaam aan ging ik mij beter voelen. De therapeut en de pillen deden hun best en hielpen, de dagen werden langer en de uren in bed (die ik slapend doorbracht) waren nodig en brachten rust. Een burn-out is typisch iets voor mensen die perfectionistisch zijn. Die zichzelf hoge eisen opleggen. Hooggeschoolde vrouwen met stress zijn gevoeliger, en zeker zij die een dienstverlenende functie uitoefenen. Mijn taken op de helpdesk waren leuk maar de stress was voor mij teveel en samen met de epilepsie gewoon niet meer combineerbaar. Zeker als ik daarbij in gedachten hou dat 'nee' zeggen niet in mijn natuur zit. En vraag je mij iets te doen dan zal ik dat, kosten wat kost ook doen. Tenminste zo was dat een jaar geleden.
Inmiddels heb ik geleerd dat er op deze hele wereld, aan het eind van de rit, eigenlijk maar 1 iemand echt belangrijk is. En dat ben ik. De theorie is mooi en zit in mijn kop. Maar met een chronisch zieke partner, een hond en een heel groot zorginstinct is het soms lastig om te zeggen, sorry maar ik kom nu eerst. Of anders gezegd: nu kom jij of komen jullie even niet op de eerste plaats. En dat is zo moeilijk als ik zie dat andere mensen hulp nodig hebben. Als andere mensen zich ook slecht voelen. Vroeger had ook iedereen meer pijn, meer last en was iedereen vermoeider dan ik. Inmiddels heb ik geleerd dat het niet zo werkt. Iedereen heeft zijn eigen set lepels, en moet daar de dag mee door zien te komen (cfr. lepeltheorie). En op geen enkele manier is het de bedoeling dat ik aan het einde van mijn lepels nog dag over heb omdat ik teveel lepels aan anderen heb besteed.
Als ik dit zo typ denk ik: dat klinkt mooi, je bent veel veranderd en hebt hard gewerkt. En dat is ook zo. Betekent dat dat ik elke dag genoeg lepels heb? En nooit meer iemand help ten koste van mijzelf. Wel nee joh. Dat zal er wellicht ook nooit volledig uit gaan. Gaat het beter? Absoluut. Sinds 1 september ben ik immers weer aan het werk. Eerst voor 50%. 5 halve dagen, zodat ook Max kon wennen aan het feit dat hij elke dag alleen was, en vanaf 1 februari werk ik 60%. Maandag, woensdag en vrijdag werken en daar tussenin lekker vrij. Die hele dagen zijn best even wennen maar ik kom er wel.
Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Langzaam aan ging ik mij beter voelen. De therapeut en de pillen deden hun best en hielpen, de dagen werden langer en de uren in bed (die ik slapend doorbracht) waren nodig en brachten rust. Een burn-out is typisch iets voor mensen die perfectionistisch zijn. Die zichzelf hoge eisen opleggen. Hooggeschoolde vrouwen met stress zijn gevoeliger, en zeker zij die een dienstverlenende functie uitoefenen. Mijn taken op de helpdesk waren leuk maar de stress was voor mij teveel en samen met de epilepsie gewoon niet meer combineerbaar. Zeker als ik daarbij in gedachten hou dat 'nee' zeggen niet in mijn natuur zit. En vraag je mij iets te doen dan zal ik dat, kosten wat kost ook doen. Tenminste zo was dat een jaar geleden.
Inmiddels heb ik geleerd dat er op deze hele wereld, aan het eind van de rit, eigenlijk maar 1 iemand echt belangrijk is. En dat ben ik. De theorie is mooi en zit in mijn kop. Maar met een chronisch zieke partner, een hond en een heel groot zorginstinct is het soms lastig om te zeggen, sorry maar ik kom nu eerst. Of anders gezegd: nu kom jij of komen jullie even niet op de eerste plaats. En dat is zo moeilijk als ik zie dat andere mensen hulp nodig hebben. Als andere mensen zich ook slecht voelen. Vroeger had ook iedereen meer pijn, meer last en was iedereen vermoeider dan ik. Inmiddels heb ik geleerd dat het niet zo werkt. Iedereen heeft zijn eigen set lepels, en moet daar de dag mee door zien te komen (cfr. lepeltheorie). En op geen enkele manier is het de bedoeling dat ik aan het einde van mijn lepels nog dag over heb omdat ik teveel lepels aan anderen heb besteed.
Als ik dit zo typ denk ik: dat klinkt mooi, je bent veel veranderd en hebt hard gewerkt. En dat is ook zo. Betekent dat dat ik elke dag genoeg lepels heb? En nooit meer iemand help ten koste van mijzelf. Wel nee joh. Dat zal er wellicht ook nooit volledig uit gaan. Gaat het beter? Absoluut. Sinds 1 september ben ik immers weer aan het werk. Eerst voor 50%. 5 halve dagen, zodat ook Max kon wennen aan het feit dat hij elke dag alleen was, en vanaf 1 februari werk ik 60%. Maandag, woensdag en vrijdag werken en daar tussenin lekker vrij. Die hele dagen zijn best even wennen maar ik kom er wel.
Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Reacties
Een reactie posten