Vakantie boeken is 1, op vakantie gaan is 2. - Egyptereis deel I

Elk jaar proberen het lief en ik in de eerste 2 hooguit 3 maanden een kleine 2 weken naar de zon te trekken.  Zo bezochten we vorig jaar mijn twee grote kleine broertjes op Bonaire. Voor een flink portie warmte, vitamine D, cocktails, cultuur en ontspanning na wat meestal een drukke decembermaand lijkt.

Dit jaar liep alles een beetje anders. Mijn verlof was al maanden aangevraagd omdat we ervan uitgingen en hoopten dat ons huis verkocht zou zijn en we volop aan het werk zouden zijn in ons bouwproject. Zoals zoveel dingen in het leven loopt ook onze verhuizing minder vlekkeloos dan gepland. Ons huis staat sinds augustus op de markt maar helaas lijken de juiste mensen niet op zoek te zijn. We hebben de meeste interessante redenen al gehoord, waaronder een gebrek aan privacy en 1,5e meter te klein. Rond de feestdagen begon het na een paar maanden voor mij wat zwaar te worden. Mentaal begon het door te wegen en daardoor stak ook mijn epilepsie de kop weer op. Ondanks een zeer lange aanvalsvrije periode en ondanks nieuwe medicatie die zeer goed aanslaat.

En dan kom je op zo'n punt dat je elkaar de vraag stelt..."wat nu?" Het was echter duidelijk dat we daar nog niet aan toe waren. Noch het van de markt halen, noch een prijsverlaging waren zaken waar we aan wilden denken. En dus besloten we last-minute te gaan ontspannen, van de zon te gaan genieten, cultuur op te gaan snuiven en even alles te vergeten. Niet te denken aan alles van het huis, onze gezondheid en zijn/haar dokters... gewoon baden in zon en ontspanning. En dus gingen we op zoek naar de goedkoopste bestemming met zongarantie en dan heb je eigenlijk 2 bestemmingen die er in het laagseizoen uitkomen: Tunesië en Egypte. En hoewel je over Egypte vele waarschuwen hoort, je die allemaal opzoekt en je toch wat zenuwachtig bent bij een eerste bezoek: het is veiliger momenteel dan Londen en het voelt veiliger dan Brussel.

Dus voor een kleine €1500,- boekten we een all in naar Hurghada Makadi Bay. De snorkelliefde die vorig jaar op Bonaire is geboren kon daar absoluut worden gestild en vriendlief kon zijn honger stillen met een bezoek aan Luxor. Dat was in ieder geval het plan bij boeking. We boekten online op TUI.be.

Vergelijkend onderzoek gaf TUI ons het meest interessante aanbod. Helaas begon pas na het boeken het gedonder...

Reizigers met een beperking

Met de medische bagage die we hebben. Zowel letterlijk in onze koffer, als figuurlijk op papier, vragen wij sinds enkele jaren assistentie aan op de luchthaven. We zijn namelijk niet een standaard zakenman die van check-in via douane zo naar de gate gaat. 

Qua medische bagage alleen zaten wij dit jaar rond de 4 kg. Dit zijn niet enkel pillen maar ook naalden en een CPAP machine. Daarnaast heeft vriendlief een insulinepomp voor zijn diabetes type 1 aan zijn lichaam hangen en een Freestyle Libre sensor in zijn arm zitten. En niet elke douanier is met 1 van of beide gekend. Laat staan het CPAP-apparaat. Het laten zien van al deze medische bagage kost tijd, kostbare tijd.

Het begint al direct na de reservering van de reis. Naast de standaard bagage lijst komt er een aparte medische lijst. 

Welke medicijnen en hulpmiddelen (naalden, optrekdingen voor insuline etc.) moeten er mee en voor hoeveel dagen (minimaal 2 extra dan het aantal dat je gaat)? Zijn er nog genoeg medicijnen in huis, of moeten we hiervoor nog een bestelling plaatsen? En als er nog genoeg in huis zijn, zijn er nog genoeg in huis bij thuiskomst? 

Dan de papierwinkel; een Engelstalige verklaring van de diagnose met de medicamenten. En omdat wij allebei opiaten gebruiken is dat extra belangrijk. Verwarrend ook, maar belangrijk eveneens. Heb je in Nederland het CAK dat dat allemaal heel duidelijk uitlegt is er hier in België eigenlijk niets of niemand die sluitende informatie kan geven. Een Engelstalige verklaring van je dokter met een stempel zou voldoende moeten zijn. Die woordcombinatie 'zou voldoende moeten zijn' is voor mij met mijn epilepsie niet de meest geruststellende. Hoe meer ik van tevoren kan plannen, zeker kan zijn, des te beter. Hoe meer ruimte voor mijn lichaam om dingen te doen die niet gepland waren, en hoe kleiner de kans dat dit gebeurd. 

Papierwinkel: 🆗, medische bagage: 🆗. Dan rest enkel nog de assistentie op de luchthaven. Waarom? Om verschillende redenen. 

Als wij door de beveiliging gaan, is er altijd iets. We moeten de brieven laten zien, ze willen de CPAP nader bekijken, ze willen vriendlief controleren op drugs (want ja zo'n insulinepomp), een hond komt even snuffelen.... Groot nadeel is dat zowel wij als de luchtvaartmaatschappijen niet willen dat je medicatie in het ruim doet, bijgevolg moet die koffer open bij de security en heb je het risico van vragen, blikken, extra controle. Eenmaal we alles weer aanhebben zijn we zo een kwartier verder. En dat is enkel van het moment dat onze bakken de scanner doorgaan totdat we alles weer terug hebben. 

Nog geen tijd voor het in de rij staan voor het inchecken, voor de paspoortcontrole, voor de security en de daarbij horende ongemakken. De pijn bij het staan voor vriendlief en het continue geroezemoes dicht om mij heen zijn een foltering. 

Het is voor dit soort dingen dat je assistentie aan kunt vragen op de luchthaven, dat je assistentie aan mag vragen. Ja, we zijn in de 30, we zien er vaak gezond uit, maar we zijn het niet. Helaas. Vaak is het een kracht dat wij allebei chronisch ziek zijn, we weten wat het is om chronisch ziek te zijn en het maakt het gedeelde smart. Maar op zulke momenten, als je allebei wordt geconfronteerd met je beperking, heb je niet zoveel aan elkaar en doe je beroep op de luchthaven en in eerste instantie dus de luchtvaartmaatschappij. 

Assistentie door TUI

We boekten een last-minute op 3 januari en zouden vertrekken op 21 januari. 2,5e week om voor te bereiden dus. Leek me niet direct een probleem. Ik ben echter tot en met 18 januari in onzekerheid gebleven dat de assistentie in orde was. Toen het me via TUI niet lukte via diverse kanalen heb ik UNIA gecontacteerd. Vanaf het eerste ogenblik leefden zij met mij mee, luisterden ze naar mijn emoties, frustraties en zochten ze mee naar een oplossing. Hoewel mijn eerste contactpersoon, ironisch genoeg, zelf op verlof ging, was er toch een goede overdracht. Uiteindelijk kreeg ik van UNIA de bevestiging dat er assistentie zou zijn. 

Unia is een onafhankelijke openbare instelling die discriminatie bestrijdt en gelijke kansen bevordert

Heen   

Zondag 21 januari vertrokken we met veel zin naar Egypte. En de assistentie op Zaventem was goed. Maar mede omdat ik mijn mond open deed. Doordat ik vroeg naar de assistentie mochten we in de priority lane in plaats van in de gewone rij. Daarna konden we in principe naar de mensen die de mensen met een functiebeperking rondrijden met de wagentjes. Omdat zij je gelijk naar de gate brengen hebben we eerst nog wat gegeten. De transfer naar de gate was vlot, voor de douane wordt de tijd gerekend, genomen maar je spaart aanzienlijk veel rijpijnen. 

Toen we 's avonds in Hurghada aankwamen was de service helaas minder. Er was geen assistentie bij aankomst. Gelukkig was de luchthaven klein dus dat leek geen probleem. Totdat we buiten kwamen bij de rij voor de transfers. 70% van het vliegtuig wilde naar zijn/haar hotel, diezelfde 70% had een transfer geboekt en ze stonden allemaal samen in de rij. En werden vrolijk geholpen door 1 vriendelijke TUI-man die enorm zijn best deed. En wij? Wij werden omgeven door mensen die assistentie hadden gevraagd, niet hadden gekregen en op hun eigen manke tempo naar buiten waren gestrompeld en dus als laatste in de rij stonden. Voor mij was dat niet zo erg, het was buiten en het geroezemoes kon weg. Geen probleem... Voor Olivier daarentegen... Die had een uur of 6 oncomfortabel gezeten en moest nu nog een half uur in de rij staan. Dus daar ging ik weer: ja, assistentie gevraagd, stond niemand, lange rij, niet kunnen zitten. Ja, ga daar maar vragen. Waarop het eenmansTUIloket tegen mij zei dat hij aan de volgende mensen zonder assistentie moest vragen of wij dan voor mochten. We mochten voor, niet alleen vriendlief en ik maar ook de andere assistentiemensen die ik ineens om mij heen verzameld had.

en Weer

1 februari vertrokken we helaas weer richting ons eigen koude kikkerland. Iedereen die al eens via Hurghada heeft gevlogen in de recente tijd weet dat reeds bij het binnenkomen er een security is. De koffers gaan er doorheen, evenals alle binnenkomende mensen worden gefouilleerd. Mannen door mannen, vrouwen door vrouwen. En daar werd vriendlief er al bijna uit gehaald. Door zijn t-shirt trokken ze al bijna zijn Freestyle Libre Sensor eruit (want goh ja een bobbel op de arm dat hoort toch niet) en de pomp moesten we ook uitleggen. Bij het inchecken werd opgemerkt dat we assistentie hadden gevraagd. Inmiddels wisten we hoe groot de luchthaven was en ook hoe meer comfort de rolstoel Olivier zou brengen. Of zeg gerust discomfort. We zouden wel op ons eigen gemak naar de gate strompelen. Niet gerekend op het feit dat ze bij de security ook even wilden weten waarvoor het CPAP apparaat was. Gelukkig neem ik altijd alle koffers omdat ze mij lichamelijk altijd goedkeuren. Op die manier waren we tegelijkertijd klaar en konden we naar de gate. Om dit verhaal over op vakantie gaan met een chronische ziekte compleet te maken moet ik natuurlijk nog even vermelden dat mijn hersenen op de terugweg dachten: kom laten we een feestje bouwen. Er was een reden voor, ik weet gewoon niet meer welke. Bij aankomst in Zaventem stond de uitgebouwde golfcaddy voor ons klaar om ons naar de bagage te brengen. Want komende van buiten Europa is dat nog best een stuk. Zeker na die, zij het kleine, aanval was dat een welkome afsluiter. 

Ik schreef dit stuk ter bewustwording. Zeker naar aanleiding van een artikel van The Mighty dat ik van de week las. Oh, en de vakantie zelf? Fantastisch, maar dat is voor een volgende keer. 

"So, to the friends who have seen my pictures and wonder if I’m feeling better, I’ll just say this: my mind and spirit were energized, but my body will probably be in recovery for a few more weeks – and that’s OK. I made some really wonderful memories..."

Liefs Leonieke
Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Instagram