Brief aan mijn ongeboren kind - Bewust kinderloos II

In Kinderen? Nee, bedankt schreef ik eerder al waarom Olivier en ik geen kinderen willen. Die tekst gaat vooral over praktische redenen. Hij belicht echter weinig de gevoelskant. De emotionele redenen om geen kinderen te willen. 

Toevallig kwamen we gisteren allebei, los van elkaar, onder vuur te liggen, over uitspraken die niet direct  voor zwangerschappen pleiten. We waren ook niet tegen,... Uiteindelijk bleek dat wat ik typte weinig te maken had met wat er gaande was, maar meer met wat ik voelde. Vandaar dus deze brief aan ons onverwekte kind. 

Aan mijn lief onverwekte kind

Jij zult deze aarde nooit betreden. Nooit zullen jouw tranen mijn rug doen rillen noch zal jouw eerste lach mij opvrolijken. Jouw eerste stapjes zullen mij geen kippenvel geven en papa zal niet als eerste jou zien fietsen. Als je ouder wordt hoeven we je nooit voor een eerste keer los te laten aan de schoolpoort, of je te troosten als je gevallen bent met spelen. De grote stap naar de middelbare school maken we niet mee en ook je eerste liefje zullen we nooit leren kennen. We zullen niet weten of je eerste liefje ook je laatste zal zijn. Wanneer je je eerste kus krijgt, en waar. Ga je verder studeren en voor wat? Word je verliefd en ga je samenwonen? Misschien zelfs trouwen? Om uiteindelijk een eigen gezinnetje te bouwen? We zullen het nooit te weten komen, want je bent en blijft mijn, ons, onverwekte kind. Geliefd en daarom onverwekt.

Bron: The world is too small? Or is it?

Je zult nooit verwekt worden omwille van schuldgevoel, omwille van jaloezie, maar vooral omwille van angst.

We zijn bang dat we een ongezond kind op de wereld zouden zetten. Als 1 van de ouders epilepsie of diabetes type 1 heeft is de kans groter dat het kind het krijgt dan wanneer dat niet in de familie zit. Wilde ik dat kleine percentage op de proef stellen? Wilde ik proberen in dat grote percentage gezonde kinderen te sluipen? Nee! Dat wilde ik al niet toen ik nog niet met je papa samen was, maar nu er naast de epilepsie ook diabetes in het genenpakket is geslopen is de gesloten zaak helemaal achter slot en grendel gegaan.

7 jaar geleden was ik 24, ik studeerde af. Een schakelleeftijd. Vrienden studeerden af en vonden een job, of studeerden verder. Begonnen aan hun eerste lief of verbraken een lange relatie. Velen verhuisden van plek en heel mijn sociale wereld verschoof. Nieuwe kennissen, nieuwe vrienden kwamen in mijn leven. Mensen die ik uit moest leggen waarom ik geen kinderen wil. Het gaat niet enkel om de bovengenoemde angst. Het gaat ook om het gedoe. Niet de sex, de zwangerschap, de vreetbuien met rare ingrediënten of de bevalling. Nee, het gedoe van het zwanger mogen worden.

Al zolang ik mij kan herinneren is mij verteld dat zwanger worden voor mij mogelijk problematisch is. Het doel voor iemand met epilepsie is om tijdens de zwangerschap zo min mogelijk medicatie met zo min mogelijk aanvallen te hebben. Het nadeel is, dat de aanvallen zonder zwangerschapshormonen al onvoorspelbaar zijn. Dat mijn medicatie zonder zwangerschap ook maar onvoorspelbaar zijn werk doet. Kortom: als ik er al niet zeker van kan zijn zonder mini-mensje in mijn buik, wat geeft dat dan mét mini-mensje? Ja ik weet het, er zijn ook moeders in spé die het hartstikke goed doen tijdens de zwangerschap. Een positieve uitwerking van de hormonen. Maar dat is niet de voorspellen. Dat is een gok, een gok met een mogelijks dodelijk resultaat voor mij als moeder en bijgevolg voor jou. Al zijn de kansen klein.

Ik heb je verteld over gedoe en angst. Laat ik me dan nu focussen op die vervelende, grote, groene olifant die hier staat. De jaloerse gevoelens. Er zijn dingen die ik niet mag, of beter niet doe. Een rijbewijs halen mág ik niet. Alleen gaan zwemmen in open water dóe ik beter niet. En dat rijbewijs is een gevoelig dingetje voor mama. En jaloezie is een lelijk beest. Toen mama haar zussen (je tantes dus) hun rijbewijs haalden deed dat wel een beetje pijn. Als kleine zusjes de onafhankelijkheid in hun zak hebben die mama nooit kan hebben dan voel je trots en jaloezie. Ik kan het ontkennen, maar dat is niet eerlijk. En ik kan niet garanderen dat dat gevoel er voor jou niet zou zijn. En hoe zou ik jou ooit uit kunnen leggen dat ik jaloers op je ben. En mezelf dan niet verachten. Het idee alleen al!


We eindigen waarmee we zijn begonnen. Schuldgevoel. De ouders van mama hebben geen epilepsie, noch haar grootouders. De oom van opa P wel. Maar niet dezelfde epilepsie, niet erfelijk, lang niet zo zwaar. Dus het lijkt erg onwaarschijnlijk dat de epilepsie van daar komt. Oma, mama haar mama, heeft altijd fantastisch haar best gedaan om voor mama te zorgen. Ik ben trots op haar. Maar dat neemt niet weg dat mijn epilepsie ergens vandaan komt. Ik ben niet gevallen, de bevalling is goed gegaan, er is geen littekenweefsel. Waarschijnlijk iets in de genen, genen die oma en opa P mij cadeau hebben gegeven. Een cadeau waar ik eigenlijk helemaal niet blij mee ben. Een cadeau waardoor mijn hersenen niet goed werken en waardoor ik niet alles kan doen wat ik wil. Het is geen directe woede, het is meer een door mama gegeven antwoord op de 'Waarom ik?-vraag. Maar ik wil hierover niet boos zijn, ik probéér hierover niet boos te zijn.

Dingen veranderen echter als jij in plaats van een onverwekt, een verwekt kind zou worden. Als we jou plannen, we proberen en je dan effectief in ons armen zou liggen. Papa en mama zouden het zich nooit vergeven als jij niet volledig gezond bent. We zouden het begrijpen als je boos op ons bent. En het mogelijks zelfs logisch vinden.

Bovenop het schuldgevoel rond het doorgeven van slechte genen komt het schuldgevoel van de draagkracht. Eenmaal er een kind op de wereld staat, moet je daarvoor zorgen. Wat als ons dat niet lukt? Twee chronisch zieken onder 1 dak. Twee chronisch zieken die van tijd tot tijd al hulp moeten vragen omwille van een tegenwerkende gezondheid. Lief onverwekt kind, ik zou een torenhoog schuldgevoel creëren voor alle keren dat ik niet zelf voor je kan zorgen omdat de epilepsie in mijn hoofd opspeelt.

Lief onverwekt kind, papa en mama zouden enorm van je hebben gehouden. Oma, opa, meme en pepe zouden je verwend hebben en al je ooms en tantes zouden je met open armen ontvangen. Maar helaas mag het niet zo zijn. In plaats daarvan blijf je gesplitst. Een eitje bij mama en een zaadje bij papa. En hoewel het me wel eens verdrietig maakt, weet ik dat het goed is zo. Dat je beter mijn onverwekte kind in deze brief blijft dan een bolletje in mijn buik.

Hele dikke zoen

Mama

---

Disclaimer: deze blogpost is volledig gebaseerd op persoonlijke gevoelens. Deels om uiting te geven aan deze gevoelens en deels om een lans te breken voor de taboewereld die er nog altijd heerst voor bewust kinderlozen. Want de keuze mogen we maken, maar hem verkondigen is vaak een stap te ver.