Mijn gevecht tegen de demonen in mijn hoofd - PNEA II

Donderdagavond een uur of half 10. Ik spring bijna van de bank. Leonie van Sugarframe heeft me zo ver gekregen. Door haar Facebookpost realiseer ik me ineens dat World mental health day ook mij betreft. Dat het dichterbij is dan ik denk.

Al 24 jaar leef ik met epilepsie. Weinig mental health. Al bijna net zolang leef ik in een constante aanwezigheid van depressieve buien. Vervelend, maar meestal in het niet vallend bij mijn aanvallen. Therapeuten genoeg gezien, mijn verhaal genoeg verteld,... maar het ging altijd wel. Ze keken ook nooit diep genoeg, ik liet dat ook niet toe.

Begin dit jaar kreeg ik er een diagnose bij. In een gang van UZ Gent kreeg ik te horen dat wat ik vermoedde juist was. Bovenop de epilepsieaanvallen heb ik ook nog psychogene niet epilepsieaanvallen. Afhankelijk van welke bron je gebruikt valt dit onder een somatoforme stoornis of een conversiestoornis. Hoe je het ook draait of keert... mijn lichaam doet ook bij deze aanvallen niet wat ik wil dat het doet. En de oorzaak is psychisch. Leg dat maar eens uit aan de mensen. Leg maar eens uit dat sommige aanvallen epileptisch zijn en veroorzaakt worden door een lichamelijk proces, en dat je ook aanvallen hebt die veroorzaakt worden door een psychisch proces. Niet voor iedereen even makkelijk te begrijpen, met het nodige onbegrip en het bijhorende verdriet als gevolg.

Inmiddels zijn we 8 maanden verder. Mijn aanvalsfrequentie ging van 1 aanval in de 1 á 3 dagen naar 1 in de 2 á 3 weken. Ik heb meerdere therapiesessies erop zitten. De eerstvolgende sessie gaan we kijken of EMDR een vorm van therapie is die bij mij past. Elk bezoek bij de therapeut is vermoeiend, leerzaam, uitputtend maar tegelijkertijd ook verrassend verlichtend. Tot nu toe had ik steeds 1 keer in de 3 á 4 weken therapie. De rustperiode had ik nodig. Inmiddels merk ik dat ik sneller verder kan. Of dat ook zo gaat zijn met de EMDR? Dat weet ik niet. En eigenlijk maakt het me ook niet uit.

In sé gaat het om hoe ik mij voel. Het gaat om het feit dat ik niet meer elk moment van de dag bang ben. Bang voor een aanval, bang om alleen naar buiten te gaan, bang voor het openbaar vervoer, kortom bang. Het gaat om het feit dat ook al zie ik er semi-normaal uit ;) ik wel flink wat problemen in mijn kop heb. Dingen van vroeger die dingen vandaag moeilijker maken. Dingen waar ik boos en verdrietig om ben. Dingen die ik wil verwerken nadat ik ze jarenlang heb verdrongen. Jarenlang niemand toeliet om mijn muren af te breken en mij vervolgens te helpen mijn weg te vinden. En nu wil ik dat wel. Ik wil geen muur om mijn dierbaren buiten te houden. Ik wil de weg niet kwijt zijn. Ik wil niet wegkruipen voor gevoelens, gebeurtenissen en eventuele confrontaties voor dingen uit het verleden. Aanvallen zijn zwaar, therapie is zwaar maar ik denk aan de eindstreep. Ik denk aan wat er gaat zijn als ik het ergste gedeelte door ben. Als ik emotioneel wat stabieler ben, als ik niet meer zo'n chaos ben van binnen. Die persoon, die Leonieke.. dat is een streefdoel. Maar onderweg naar de finish ben ik trots op wie ik ben, wat ik bereik en, van tijd tot tijd, wat ik schrijf.

En dat schrijven en trots zijn doe ik dus ook vandaag. Als ik kenbaar maak dat ik een doelgroeplid ben. Als ik aangeef dat ik therapie volg. Dat ik een aandoening heb die voor veel mensen onbekend is. Dat onbekend ook onbegrepen is. Gewoon trots op mezelf. Maar aan al mijn lieve lezers die mogelijks denken dat het dan toch niet zo erg is... Achter alle trots zit ook bergen angst. Wat zouden mijn (ex)collega's denken als ze dit eventueel lezen? Ben ik geen mislukkeling in de ogen van mijn (schoon)familie? Als ik mijn problemen verbaal zo slecht kan verwerken dat ze er fysiek uitkomen... dat kan niet goed zijn. En op zo'n moment moet ik stoppen. Mijzelf een halt toeroeppen, aan mijn happy place denken en opnieuw trots zijn. En zo sluit ik af. Een open en bang hart maar apetrots dat ik dit geschreven heb.


Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Instagram