Gevangen door de lens

© Katrien Eeckhout

Een nooit verwachte traan. Pure emotie, opgewekt door de stilte in de hal en het geklik van de camera. 

Vrijdag 29 november kom ik in De Morgen. Een hele eer, al zeg ik het zelf. De redactie vroeg mij om een foto. En aan zo'n foto zitten dan allerlei eisen. Want een spontane selfie, dat kan dan niet. Hoe leuk die ook is, hoe echt die ook is, goed genoeg is hij in ieder geval niet.

Gelukkig heb ik een schoonzus die zeer aardig met de camera overweg kan. Ik was dan ook zeer blij toen ze aangaf dat ze me wilde helpen met een mooie foto te maken.

Na 33 jaar weet je wel een beetje of het lukt om een foto te maken of niet. En meestal lukt dat niet. Dus op een goede zondagmiddag, begin november, waren we met zijn allen bij mijn schoonouders. Ik had allerlei fantastische scenario's in mijn hoofd maar er zijn redenen waarom ik noch model ben noch fotograaf.

De hal werd binnen de kortste keren omgetoverd tot de meest professionele foto studio die ik ooit al heb gezien. Vergeleken met wat ik daar zag is dat van de schoolfoto's twee keer helemaal niets.

Het duurde een hele tijd voordat we een foto hadden die de moeite van het overwegen waard was. Het probleem is dat als ik nep lach dan zie je dat, als ik echt lach dan zijn mijn ogen weg (jaja een Aziatische achtergrond steek je blijkbaar nooit volledig weg). Het moest een balans zijn tussen serieus en spontaan. Echt en nep. Een lastige zoektocht maar er is een selectie naar de krant vertrokken waarvan we denken dat het is gelukt.

Waarom dan deze blog? 

Sinds de operatie is geweest wil ik al een semi-naakt foto. Ik wilde met een pen, verf, oogpotlood, whatever de draad op mijn huid tekenen zodat zichtbaar was waar de draad onder mijn huid loopt. Vooral omdat ik die tastbaarheid mistte in mijn voorbereidende fase. Na overleg met mijn schoonzus vertrok ik naar de Hema voor een oogpotlood. Helaas mag je daar wel de make-up testen maar niet de make-up remover. Dus met een barcode hand trok ik later verder de stad in. Maar mét een oogpotlood.

 En daar ging ik dan, blouse uit, hemdje van mijn schouder, bh-bandje van mijn schouder, zwarte lijn over mijn huid. Allemaal mooi en aardig maar de foto was totaal niet wat ik wilde. Poging 2. De lijn eraf en gewoon ik. 'Kijk maar in de lens. Blijf de lens maar volgen.' En na veel klikken en lang wachten was hij daar. Die traan.

Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Twitter - Instagram