Pukkelpop - Uit mijn archieven.
Geschreven exact 10 jaar geleden. Toen ik vandaag de beelden zag en de verhalen hoorde was ik weer terug in Hasselt. Er zijn weinig dingen die ik mij 10 jaar later nog steeds zo goed herinner.
En dan komt het nieuws je huiskamer in!
“Pukkelpop heeft het zwaar te voelen gekregen dit jaar, Podiumtent ingestort! Vreselijk zowiezo al gewonden! Ik vrees dat het voor vandaag gedaan is met Pukkelpop. Erg triestig, en misschoen ook wat geluk want ik had er vandaag normaal ook gestaan.” ± 19 uur
Ik scroll omhoog en lees: 1 dode, zie een filmpje, een berichtje van een gerustgesteld lief. Tevens lees ik dat er een persconferentie gaande is en ik schakel mijn tv over van dvd naar nieuws. Ik zie een geschokte burgemeester en Pukkelpoporganisator een schets geven van de situatie en mijn maag draait om. Ondertussen bel en sms ik met vrienden en kennissen waarvan ik weet dat zij op Pukkelpop zitten. Ik kan ze niet allemaal bereiken en dus contacteer ik weer aanverwanten van hun.
Ik biedt langs verschillende wegen hulp aan. Ik sms, bied mijn hulp aan op Facebook en lees daar dat op Twitter de #hasselthelpt rouleert en ik besluit ook daar mijn hulp aan te bieden. Alert blijf ik op hulpvragen en tekens van leven.
Iets later een tweep: Als mensen die dichtbij het station wonen daar nu eens gaan kijken. En ik vind het een briljant plan. Ik overleg met mijn nicht of ze het goed vindt “natuurlijk” en ik verwissel mijn pyjama voor mijn gewone kleren.
Wat ik op het station aantref is niet te beschrijven. Ik vraag hier en daar aan jongeren of ze een slaapplaats nodig hebben maar velen bedanken voor het toch lieve aanbod; ze kunnen nog naar huis, zijn nog mensen kwijt of wachten op mensen die nog moeten arriveren met de trein.
Uiteindelijk besluit ik naar iemand van de beveiliging te lopen en mij aan te bieden, te vragen of hij toevallig iemand weet. Hij noteert mijn, en nog enkele andere telefoonnummers, en bedankt voor het geweldige aanbod. Ik besluit toch nog even te blijven en rond te lopen. Iets later staat de beveiligingsman op het moment mij te bellen als ik hem ga zeggen naar huis te gaan en daar te wachten. Of ik 6 mannen mee wil nemen? Jahoor, ruimte zat. En zo vertrek ik. Ik sms mijn nichtje dat ik met 6 man onderweg ben.
Thuis aangekomen is de ravage eigenlijk pas te overzien. De jongens zitten zeker tot aan de knieën onder de modder, alle kleren zijn nat, inclusief de kleren in hun tassen en enkele slaapzakken. Ik besluit ze eerst allemaal te laten douchen en van mijn buurvrouw krijg ik meteen handdoeken en bier in mijn handen en koelkast. De jongens zijn zeer blij en er ontsnapt zelfs een “This might be even better then the festival”. Een uur later is de chaos wat wedergekeerd. De kleren hangen op twee wasrekken, de jongens zijn allemaal gedoucht, ze hebben allemaal wat te drinken er staat chips op tafel. Ook van buurvrouwlief. In elk stopcontact ligt een telefoon te laden, op de televisie staat de BBC op en non-stop wordt er met het thuisfront gecommuniceerd. In de tussentijd dringt wat er is gebeurd langzaam bij ons allemaal door. Enerzijds proberen we het te hebben over de financiële situatie in zowel Engeland als België maar al snel komt de realiteit boven. Wat ze hebben gezien en meegemaakt, hoe het nu verder moet. Ze hebben pas zondag een vlucht terug.
Ik hoor ze op de achtergrond ontwaken en besluit dat het een mooi moment is om deze blog af te ronden, dit te laten bezinken en een ontbijt te preparen.
Reacties
Een reactie posten