Sorry, wanneer ik een bitch ben.

Hoe gaat het met je? 

Een vraag die me de laatste tijd vaak wordt gevraagd. Misschien net zo vaak als anders, maar het lijkt alsof ze vaker wordt gevraagd. Wellicht omdat het antwoord zoveel zwaarder is. 

Zojuist gaf ik als antwoord: Ik word maandag opgenomen met 'spoed' in het ziekenhuis, dat is het kortste en meest uitgebreide antwoord dat ik kan geven. 

Dat is aangeven dat het écht niet goed gaat met mij. Een opname bij neuro. Een opname voor een 24-uurs EEG dat echt al even geleden is. Een 'spoed'opname omdat mijn aanvallen te vaak komen. En dat is vermoeiend. Maar hoe zijn we, ondanks medicatieverhoging, op dit punt gekomen? 

*Zucht* Olivier en ik begonnen aan een verbouwing. Ik heb even gezocht. Op 26 maart 2018 hebben wij ons vertrouwen in onze architect uitgesproken. Dat is 4,5 jaar geleden. Maar die architect kwam er niet zonder slag of stoot. Die kwam er nadat we het jaar daarvoor geprobeerd hadden te verhuizen. We probeerden ons huis te verkopen en een ander te kopen. Ons huis leek te zijn verkocht, maar de potentiële verkoper stond op de zwarte lijst en kon dus ons huis niet kopen. We evalueerden. De redenen dat wij weg wilden waren dezelfde redenen dat de potentiële kopers ons huis niet kochten. 

Een te kleine master bedroom, de 2e kamer had eigenlijk geen meerwaarde, geen eigen buitenruimte, de keuken te kleine en de trappen te steil. Nadeel is dat wij enorm graag in de buurt wonen. En dus namen wij een besluit. We gingen verbouwen. 

• Een stukje dak optrekken
• 2 nieuwe, minder steile trappen
• nieuwe keuken

De 2e helft van 2018 kregen we daarom een ingenieur en een epb-verslaggever over de vloer. En we gingen eigenlijk van slecht nieuws naar slechter. Een kelder op instorten, een dak met asbest, verdiepingen die vernieuwd moesten worden... We gingen in gesprek met een totaalaannemer en mijn zijn offertes naar de bank. Eind 2019 kregen we te horen dat we geen lening zouden krijgen voor de verbouwing. We hadden op dat moment een raming van € 220.000 ,- Dit was aanzienlijk minder dan de woning die we wilden kopen en die we MOCHTEN kopen. Kortom we waren/zijn kapitaalkrachtig genoeg om bovenstaand bedrag te lenen. De schatter/taxateur was gewoon van mening dat ons huis de werken niet waard was. Inmiddels waren we 2 jaar verder sinds ons besluit niet te verhuizen maar te verbouwen. 

Nadat de bank nee zei, hebben we elke piste bewandeld die er was. Afbraak van de woning en heropbouw (zou duurder worden), verkopen (dan zouden we minder krijgen dan we moesten betalen aan de bank omdat de gebreken bekend waren), sociale lening kwamen we niet voor in aanmerking. Voor de bank moesten we zelf maar de helft ophoesten. 

Bij de pakken neer blijven zitten lukte niet en was ook geen oplossing. Dus 26/7/2020 gingen we met powertools de eerste muur te lijf. Geen flauw idee hoe groot het project ging zijn en geen flauw idee hoe lang het ging duren. 

Fast forward naar 29/09/2022. De muur op bovenstaande foto bestaat allang niet meer. De vloer ook niet. Er is al heel veel veranderd. Maar er is ook nog heel veel te doen. De grote werken hebben we laten doen. De vloeren/plafonds, het dak en de ramen hebben we door aannemers laten doen. De rest, al de rest... doen we zelf. Met onze 2 handen, powertools en hulp. 

En daar zitten nu juist de problemen. Zowel Olivier en ik zijn chronisch ziek. En we merken dat het begint te wegen. We willen heel graag terug naar ons huis, maar zover zijn we nog niet. We zitten nu op een punt dat we het voelen, dat we het proeven maar dat we er nog niet zijn. Maar onze lichamen zijn op hun eigen manier op. Mijn lichaam laat dat merken door om de paar dagen een aanval te krijgen. Olivier heeft 'gewoon' heel veel pijn. Zo veel pijn dat hij er niets meer over zegt. En hoe meer we naar de natte dagen gaan hoe erger het zal worden. 

Hebben we hulp? Ja we hebben hulp. We hebben een aantal mensen die meerdere keren per maand komen helpen en dat is een gigantische winst. We hebben helaas ook heel veel chronische zieke vrienden of vrienden die ver weg wonen. Vrienden die dus wel willen maar voor wie het niet simpel is om naar Aalst te komen om te helpen. We mogen ook niet vergeten dat het nog altijd ons huis is. Oh en de vrienden die dachten dat ze heel veel moesten kunnen ;) Dat is niet waar. Als je dingen kunt aangeven kun je al helpen. 

Om te antwoorden op de vraag hoe het gaat: ik ben moe, ik ben sinds 11 augustus ziek thuis. Als sommige mensen aan mij vragen hoe het gaat begin ik te huilen en loop ik gewoon weg omdat ik daar geen zin in heb. 

Ik slaap ongeveer 3 uur extra overdag. Ik merk dat ik af en toe mijn mond houd omdat ik anders heel bitchy ga reageren. Eigenlijk herken ik mezelf niet meer en wil ik gewoon naar mijn eigen huis. Maar ik heb maar beperkte energie om fysiek in het huis te werken dus koop ik een wc online en zoek ik een kastensysteem uit online. En regel ik premies. Want een verbouwing is niet alleen werken. Een verbouwing is ook een belachelijke hoeveelheid administratie. 

We hebben een ongelooflijke luxe dat we bij mijn schoonouders kunnen blijven maar ook dat is een keer genoeg. 

Waarom ik dit schrijf? Om niet meer elke keer hetzelfde verhaal te typen/vertellen. Om te laten weten dat en waarom ik volgende week naar het ziekenhuis moet. Om te laten weten dat een verbouwing meer is dan met gereedschap werken. Om te laten weten dat nu het dak erop zit we écht nog niet bijna klaar zijn. Dat de zin 'nog even doordoen en jullie zijn er' soms enorm veel negatieve emotie doet oprakelen dat ik er gewoon van wegloop. Ik schrijf dit omdat ik niet diegene wil zijn die net doet alsof er niets aan de hand is. Daarnaast schrijf ik dit ook om te beseffen hoe zwaar een verbouwing is in onze situatie en dat ik niet mag vergeten dat Olivier met hetzelfde worstelt. Maar dan in stilte. 

Kortom: 

• Mijn gezondheid zit mij serieus in de weg
• We zijn echt nog niet klaar met de verbouwing ook al ziet het huis er aan de buitenkant af uit. 
• Sorry als ik bitchy reageer. 

Wat kun je doen? 

• Lieve berichtjes, kaartjes, etc doen mij enorm veel goed. Ook al komt de reactie misschien niet, ik voel me gesteund. Dus bij deze, stuurde je iets en had je het idee dat ik het niet waardeerde. Niet waar :) 
  
• Ben je een beetje handig (weet je wat een schroevendraaier is) dan ben je ALTIJD welkom om te komen helpen in ons huis. Er zijn geen vereisten. 
• Geduldig zijn als ik een bitch ben of als een antwoord langer duurt.