Flitsend Eurovisiesongfestival - Come together

Come together


Vanavond was het weer zover. De finale van het jaarlijkse Eurovisiesongfestival. Net als vele anderen zat ik klaar. Na het zien van twee halve finales zat ik ook voor de finale weer klaar op mijn knalrode bank onder mijn fleecedekentje. Want weer of geen weer een dekentje mag altijd.

Hoewel ik net als vele anderen kan genieten van het gezang, de kledij of juist het commentaar geven erop omdat het er zo naast zit. Is er elk jaar iets dat zorgt voor een onzeker gevoel. Dat mij een gevoel geeft dat ik met risico naar de tv zit te kijken die drie avonden in die ene week. Elk jaar wordt de angst en onzekerheid groter. En helaas moest ik deze avond nog voor het einde van de eerste helft afhaken.

Visuals ter ondersteuning van de liedjes worden kleurrijker, aanweziger en bovenal flitsender. Sommige tot op het stroboscopische effect af. En het is juist dat waaraan ik mij mateloos kan storen. Samen met velen anderen. Dat lichtflitsen epilepsieaanvallen opwekken is iets dat genuanceerd bekeken moet worden. Slechts voor 5% van de mensen met epilepsie geldt dat zij een lichtflitsgevoelige epilepsie hebben (bron: Epilepsiefonds). Vijf procent krijgt een aanval als gevolg van het waarnemen van (bepaalde) lichten/lichtfrequenties. Dat is dus maar vijf procent en niet iedereen zoals velen denken.

Nu we dat misverstand van tafel hebben gegooid wil ik eigenlijk weer terug naar het Eurovisiesongfestival. Dat liedjesfestijn met al die visuals en snelle lichtflitsen. Ik, en met mij vele anderen, hebben géén lichtflitsgevoelige epilepsie. Wat wij wel zijn is gevoelig aan lichten of lichtflitsen. Aan 3D-films. Wij krijgen hoofdpijn bijvoorbeeld. Zelf kan ik van 3D-animaties en bepaalde lichtflitsen enorm misselijk worden. Zo zijn 3D-films géén succes en was ook Buzz Lightyear in Disneyland Parijs niet het beste idee.

De BBC waarschuwt al jaren aan het begin van de aflevering voor lichtflitsen die mogelijks aanvallen veroorzaken. En dit jaar doen ze dat zelfs aan het begin van een desbetreffend liedje. Waarom gebeurt dit dan (nog) niet in Nederland én België?



Het onderwerp van dit jaar was Come together. Zou het niet mooi zijn als dat ook betekent dat mensen mét en zonder epilepsie dichter bij elkaar komen? Geweldig in mijn ogen. Een belangrijke stap is, denk ik, dat omroepen het voorbeeld van de BBC volgen. Dat de omroepen aangeven wanneer een programma flitsende beelden bevat.

Na het ijveren van een eerste prikkelarme kermis hier in Vlaanderen lijkt me dit een mooi doel voor het komende jaar. Een mens moet immers een concreet doel hebben. Ben jij het hier mee eens deel dan zeker dit bericht en/of reageer hier.

Reacties

  1. Ik heb nu sinds 7 jaar de diagnose gekregen en sindsdien is mijn leven heel hard veranderd. In discotheken kijken mijn vriendinnen al niet raar meer op als ik plotseling naar de grond staar en stil wegsluip. Als ik het op voorhand weet kies ik zelfs liever een plekje waar de lichten niet komen. Doordat ik geen grote vorm van epilepsie heb mag ik autorijden maar vaak stel ik me toch de vraag of die flikkerende lichten in het verkeer altijd noodzakelijk zijn. Soms krijg ik al een hoofdpijnscheut van een flikkerend fietsenlampje. En dan zwijgen we nog over de lampen van het uitzonderlijk vervoer. Op dat moment voel ik me zo een tikkende tijdbom en zou ik het liefst mijn auto voorgoed aan de kant zetten. Maar zonder die lichten is er geen probleem dus vermijd ik het om 's avonds te rijden. Ook bij het Eurovisie songfestival heb ik enkel de samenvattende beelden gezien. Ik was namelijk al wel voorbereid dat er veel flitsende beelden gingen tussen zitten. En toch had ik na afloop alweer stekende pijnen in mijn hoofd en ben ik snel in bed gekropen. Leven met epilepsie kan perfect maar al die kleine details maken het toch vaak zwaar. Ik steun je volledig! Sanne

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts