Over moeten en mogen - Mijn Batterij IV

Als moeten mogen moet worden, dan mag het wel even stil blijven hier. 

De afgelopen weken heb ik vaak gedacht: goh, ik zou nog eens moeten schrijven. Over mijn hoofd, over mijn bezigheden, over mijn batterij, over de trouw, het huis,... over mij. Gewoon over het leven dat je bij de thee bespreekt. En eerlijk gezegd had ik ondanks het thuis zijn onderwerpen genoeg. Maar bij de gedachte mijn laptop open te moeten klappen, mijn blogaccount te moeten openen en vervolgens op nieuw bericht te moeten klikken was de inspiratie al ver verdwenen. 

Tot nu. De behoefte is er al enkele dagen, dus wellicht moet het nu maar eens op papier. 

Inmiddels ben ik ruim drie maanden ziek thuis. Drie maanden waarin ik 's morgens geen wekker moet zetten om op tijd op het werk te zijn. Drie maanden waarbij mijn week eigenlijk maar enkele vaste waarden heeft. Therapie en Familiehulp. Beiden een zege en een vloek. Een verademing en tegelijkertijd een rede voor vermoeidheid. Maar ze zorgen ervoor dat elke week een beetje beter gaat. 

Nog steeds moet ik wekelijks mensen vertellen dat ik al enkele weken thuis zit. Wegens een burn-out. Wegens een depressie. Met bijgevolg de verschillende reacties. De reacties die je hoort, die je denkt te zien en denkt te horen. De goedbedoelde reacties: 'Zorg dat je zeker niet te vroeg terug gaat werken. Ik heb zelf een burn out gehad, ben na 3 maanden terug gaan werken, en dat was veel te vroeg.' De reacties die tot irritatie lijden: 'Ja, maar vroeger....', 'Een beetje uitrusten en dan kun je toch wel weer gaan werken?'

De VDAB stelt elke week op hun website een vraag (te vinden op de homepage). Enkele weken geleden vroegen ze 'Hoeveel mensen ken jij met een burn-out?'. Het resultaat vond ik persoonlijk erg zorgwekkend. Onderstaand taartdiagram bevestigt mijn vermoeden dat veel mensen met een burn-out zitten. 

Bron: Vdab.be 

Toch blijven er vragen komen als: 

• 'Hoelang denk je nog dat het gaat duren?'
  Antwoord: geen flauw idee, enkele maanden waarschijnlijk, 
• 'Hoe voelt dat dan?'
  Antwoord: goh.... de therapie voelt alsof een kleermaker al mijn huid van mijn lichaam heeft gehaald en we nu samen elke mm aan het analyseren zijn. De burn-out zelf kan ik misschien het beste omschrijven als een woeste zee. Het ene moment geniet ik enorm van de golven, blijven mijn benen stevig in het zand. Het volgende moment sleurt de zee mij mee en weet ik niet meer wat boven of onder is. Wat links en rechts is. Voel ik water mijn oren, neus en mond inkomen en snap ik niet hoe ik hier nu weer terecht ben gekomen nadat ik er zo zorgvuldig uitgestrompeld ben. 

San Marino - juni 2015 credits: Leonieke

Deze dagen schijnt de zon. Ze geeft mij energie en zo is het vechten makkelijker. Het vechten tegen de vermoeidheid en de wolken in mijn hoofd. De zon buiten zorgt ook voor een beetje zon van binnen. Ik ben er nog niet, maar dat komt wel. Dankzij een fantastische partner, goede ouders, zussen en andere familieleden, vrienden waar ik altijd op kan rekenen en een goede therapeut en neuroloog.