Gezinsuitbreiding

Een ieder die mij kent weet dat er uit mijn lichaam geen mini-me zal komen. Momenteel ben ik 30 en mensen om mij heen trouwen en baren druk. Nu het Lief en ik bijna drie jaar samen zijn krijgen ook wij vaak de vraag wanneer we gaan trouwen. En wanneer er een mini-ons komt. Die komt er niet. Tal van redenen zijn er op te noemen waarom het Lief en ik geen mini-ons op de wereld willen zetten. En eigenlijk komt het neer op dezelfde argumenten die je vaak terugziet in artikels over vrouwen die alsmaar moeten verdedigen waarom ze geen kinderen willen. Want ja, ook al weet ik het al heel lang heel zeker, nog regelmatig moet ik mezelf verdedigen. Dat mensen die ons niet zo goed kennen vragen wanneer wij aan kinderen beginnen dat is 1, en kan ik ergens nog begrijpen. Maar als ze dan horen dat we daar nu niet, nooit niet aan zullen beginnen dan komt daar in 95% van de gevallen: 'Waarom?'. En geen neutrale en geïnteresseerde waarom, maar een verbaasde of vol ongeloof waarom. En we hebben tal van redenen. Zo zijn er al genoeg mensen op deze aardkloot, een aardkloot die bovendien niet eens in een heel gezonde staat verkeerd. Milieutechnisch gezien niet, maar ook op sociaal, politiek kortom maatschappelijk vlak bakken we er eigenlijk weinig van. Terrorisme, armoede, bezuinigingen, woorden die ons elke dag om de oren vliegen. Dat is geen maatschappij waarin ik mijn, ons, kind in zou willen opvoeden. Maar omdat deze argumenten heel snel kunnen leiden naar filosofische discussies waarbij mensen mét een kinderwens wel eens voor de borst worden gestoten, gebruiken we meestal ons sterkere en discussiedodende argument: onze medische situatie. We zijn allebei chronisch ziek, en hoewel bij geen van ons beiden duidelijke erfelijke zaken zijn vastgesteld wil je epilepsie, reuma, diabetes I, slaapapneu, wat skelettechnische foutjes,... niet meegeven bij de conceptie. Los daarvan zit je nog met mogelijke bijwerkingen van medicatie of meer nog bijwerkingen van de hormonen op de medicatie. Dit zal op haar beurt weer een uitwerking hebben op de zwangerschap en de bevalling. Kortom, epilepsie en hormonen: niet zulke goede vriendjes.

Enkele maanden geleden besloot ik echter dat een gezinnetje van twee misschien toch te klein is. Het gebeurt wel eens dat 1 van ons alleen weg gaat voor een nacht (of meer) en dan is een gezin van twee ineens maar een gezin van één. Bijgevolg begon ik een zoektocht. Hoe konden we op een veilige, en voor ons zo gunstig mogelijke manier ons gezin uitbreiden? En ik stelde het voor aan het Lief. Hoewel ook hij open stond voor gezinsuitbreiding was hij bang dat het huis en wij er niet klaar en geschikt voor waren. Het onderwerp werd dus tijdelijk van tafel geveegd totdat enkele weken geleden het er ineens weer op lag. Het Lief was er zelf over begonnen. Hij deed wat onderzoek en tijdens een bruiloftsfeest zei hij ineens: gaan we morgen voor gezinsuitbreiding kijken? Dikke prima voor mij! *sprong hard heen en weer van binnen van pure blijdschap* En dus vertrokken we op zondagochtend 17 juli naar Melle. Want we hadden al bedacht dat als we toch het gezin zouden uitbreiden dan toch via adoptie en zeker niet via zwangerschap. En daar in Melle, daar hebben ze toch behoorlijk wat adoptiemogelijkheden. We gaven aan dat we niet zo groot wonen, dat er een trap zit in ons huis, dat we niet altijd de mogelijkheid hebben heel veel te spelen. Ze wisten niet zo goed of er een geschikte match was voor ons op dat moment. Maar als we wilden, konden we wel eens kennis maken met Max. Max is 5,5 jaar oud, heeft momenteel wat ondergewicht, knuffelt graag, is behoorlijk aanhankelijk maar is zindelijk, eigenwijs en heeft een sterk karakter. Max heeft niet altijd heel veel energie, en het was erg warm dus na enkele meters wandelen zijn we gewoon gaan zitten en hebben we geknuffeld, een half uur lang geknuffeld. En overal zat slijm. Maar slijm gevuld met liefde.

We hadden nooit verwacht verliefd te worden op een Engels bulldog. We zijn geen bulldog mensen. Maar wat is het een lieverd en wat lijkt hij op het Lief :D Hij is nu bijna 3 weken bij ons en we zien echt vooruitgang. Vooruitgang? Ja, want Max heeft nog al een historie. Hij is door het asiel in beslag genomen samen met 6 andere honden. Hij heeft jaren in de tuin opgesloten gezeten in een dichtgetimmerd hok en hij kreeg zijn eten door een gat. De medewerkers van het asiel hebben hem in het begin met een vangstok moeten vangen. Maar veel liefde en geduld vanuit het asiel heeft ervoor gezorgd dat onze Max weer open staat voor mensen én andere honden. Het is een schat van een beest, een aanwinst voor ons gezin en een ongelooflijke ondeugd. Hij is gek op auto's, weet heel goed wanneer hij iets heeft gedaan wat eigenlijk niet mag en heeft commando's behoorlijk snel onder de knie. We zouden hem absoluut niet meer kunnen missen en hij ons ook niet denk ik.

We zijn Animal Trust enorm dankbaar voor de kans die ze Max hebben gegeven en alles dat ze met hem hebben bereikt. 

Liefs Leonieke Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram