Oma: een ondeugend klein kind
'Vasculaire dementie' zo noemen ze dat. Datgene dat ervoor zorgt dat mijn oma van 86 eigenlijk mijn oma niet meer is. Dat de supersterke vrouw die ze ooit was binnen afzienbare tijd volgens haar eigen geloof weer bij haar man, mijn held zal zijn.
Vasculaire dementie, een van de vele soorten uit het dementiespectrum dat ervoor kan zorgen dat iemand zichzelf en de wereld om hem/haar heen verliest. Maar ook andersom, dat de wereld een persoon verliest.
Mijn oma leeft op dit moment nog. Ze weegt 45 kg en zit op een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis. Volgens de laatste reportages in haar zorgplan kan ze niet meer zelfstandig lopen, eten en drinken. Oma zat steeds vaker steeds schever in haar rolstoel dus kwam er een nieuwe rolstoel, groter en steviger. Bovendien moet ze voor haar veiligheid en die van het verplegend personeel met de actieve tillift verplaatst worden. Hoewel zij nooit een stevige vrouw is geweest, is de 45 kg erg zorgwekkend. Zeker als je weet dat de 9 belangrijkste/zwaarste organen in een lichaam gemiddeld 15,63 kg wegen en we op die manier nog minder dan 30 kilo overhouden. Dan heb ik nog maar een 'zielig hoopje' oma.
In augustus 2014 is mijn oma opgenomen. Dat is nu al twee jaar geleden. De tijd gaat hard. Dat betekent dat we oma nu al twee jaar, of eigenlijk langer, achteruit zien gaan. En dat doet pijn. Dat zijn jaren die begonnen met onschuldige, grappige vergeetachtig- en onhandigheden die over zijn gegaan in momenten dat het pijn doet dat omdat ze je niet meer herkent. Kerst 2012, denk ik, het ging al geruime tijd 'niet zo goed' met oma maar wat het precies was, dat wisten we niet. Zelf vertelde ze niets en alles ging altijd goed. Mijn neefje studeerde op dat moment psychologie en dus besloten we met kerst een trucje te doen. Want we hadden wel al het idee dat dat 'niet zo goed' wellicht een vorm van dementie was. Als je naar de dokter gaat met een persoon waarbij je dementie vermoedt dan is 1 van de eerste vragen die mogelijks gesteld kunnen worden: kunt u eens een klok tekenen? En dus wilden we oma een klok laten tekenen. Dat moest echter zonder uitleg en zonder het wekken van argwaan. Want als ex-verpleegster zou oma daar nooit vrijwillig aan meewerken. Resultaat: mijn neef moest voor school klokken laten tekenen en oma tekende een klok met de 2 op de plaats van de 10, de 3 op de plaats van de 9... een duidelijk signaal dat het in die hersenpan allemaal niet meer ging zoals het moest. Zelf besefte ze op dat moment dat de klok fout was. Maar wat daar voor gevolgen aan zaten...
De gevolgen van oma haar ziek zijn heeft tot veel discussies geleid met oma zelf. Zowel toen ze nog thuis woonde als toen ze reeds was opgenomen was het allemaal onzin, niet nodig en ging het veel beter met haar dan dat iedereen dacht te zien. De eerste maanden hebben we ook allemaal de dokter gemist die haar juist naar huis had gestuurd. En we hoefden niets mee te brengen want ze ging toch morgen weer naar huis. Enerzijds lachwekkend en anderzijds schrijnend.
De reden dat ik deze blog schrijf is omdat dementie, welke vorm dan ook, dwingt tot afscheid nemen. En ook over de minder mooie, verdrietige dingen mag en moet gesproken en geschreven worden. Bij dementie verlies je een geliefde. Of misschien beter gezegd, je verliest een persoonlijkheid. En dus nemen wij al jaren afscheid. Wij hebben al 2 keer gezegd 'waarschijnlijk haalt ze het einde van dit jaar niet'. Maarja mijn oma is een kranige, sterke, eigenwijze vrouw die het duidelijk langer uithoudt dan we hadden verwacht. Ze wil blijkbaar nog even blijven rondhangen. Toch gaat dat afscheid nemen door. En hoewel ze je in 9 van de 10 gevallen niet herkent is het zo waardevol en emotioneel als bij die 10e keer ze met heel haar gezicht begint te lachen als het gaat over de oven-bonenschotel die ze voor me maakte, over Jacobus en Corneel dat we altijd samen keken en blijkbaar fantastisch vonden (al ben ik nu diegene die me dat totaal niet herinnert), hoe ze geniet van de spekkoek die terug doet denken aan oud en nieuw en aan opa en hoe ze dus voor even gewoon mentaal bij ons lijkt te zijn. Hoe haar ogen glinsteren alsof ze een ondeugend klein kind is dat de wereld vanuit een hoekje van de kamer bestudeert.
Liefs Leonieke
Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Vasculaire dementie, een van de vele soorten uit het dementiespectrum dat ervoor kan zorgen dat iemand zichzelf en de wereld om hem/haar heen verliest. Maar ook andersom, dat de wereld een persoon verliest.
 |
| Bron: Healclinics Vascular Dementia in Women with Diabetes |
Mijn oma leeft op dit moment nog. Ze weegt 45 kg en zit op een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis. Volgens de laatste reportages in haar zorgplan kan ze niet meer zelfstandig lopen, eten en drinken. Oma zat steeds vaker steeds schever in haar rolstoel dus kwam er een nieuwe rolstoel, groter en steviger. Bovendien moet ze voor haar veiligheid en die van het verplegend personeel met de actieve tillift verplaatst worden. Hoewel zij nooit een stevige vrouw is geweest, is de 45 kg erg zorgwekkend. Zeker als je weet dat de 9 belangrijkste/zwaarste organen in een lichaam gemiddeld 15,63 kg wegen en we op die manier nog minder dan 30 kilo overhouden. Dan heb ik nog maar een 'zielig hoopje' oma.
In augustus 2014 is mijn oma opgenomen. Dat is nu al twee jaar geleden. De tijd gaat hard. Dat betekent dat we oma nu al twee jaar, of eigenlijk langer, achteruit zien gaan. En dat doet pijn. Dat zijn jaren die begonnen met onschuldige, grappige vergeetachtig- en onhandigheden die over zijn gegaan in momenten dat het pijn doet dat omdat ze je niet meer herkent. Kerst 2012, denk ik, het ging al geruime tijd 'niet zo goed' met oma maar wat het precies was, dat wisten we niet. Zelf vertelde ze niets en alles ging altijd goed. Mijn neefje studeerde op dat moment psychologie en dus besloten we met kerst een trucje te doen. Want we hadden wel al het idee dat dat 'niet zo goed' wellicht een vorm van dementie was. Als je naar de dokter gaat met een persoon waarbij je dementie vermoedt dan is 1 van de eerste vragen die mogelijks gesteld kunnen worden: kunt u eens een klok tekenen? En dus wilden we oma een klok laten tekenen. Dat moest echter zonder uitleg en zonder het wekken van argwaan. Want als ex-verpleegster zou oma daar nooit vrijwillig aan meewerken. Resultaat: mijn neef moest voor school klokken laten tekenen en oma tekende een klok met de 2 op de plaats van de 10, de 3 op de plaats van de 9... een duidelijk signaal dat het in die hersenpan allemaal niet meer ging zoals het moest. Zelf besefte ze op dat moment dat de klok fout was. Maar wat daar voor gevolgen aan zaten...
De gevolgen van oma haar ziek zijn heeft tot veel discussies geleid met oma zelf. Zowel toen ze nog thuis woonde als toen ze reeds was opgenomen was het allemaal onzin, niet nodig en ging het veel beter met haar dan dat iedereen dacht te zien. De eerste maanden hebben we ook allemaal de dokter gemist die haar juist naar huis had gestuurd. En we hoefden niets mee te brengen want ze ging toch morgen weer naar huis. Enerzijds lachwekkend en anderzijds schrijnend.
De reden dat ik deze blog schrijf is omdat dementie, welke vorm dan ook, dwingt tot afscheid nemen. En ook over de minder mooie, verdrietige dingen mag en moet gesproken en geschreven worden. Bij dementie verlies je een geliefde. Of misschien beter gezegd, je verliest een persoonlijkheid. En dus nemen wij al jaren afscheid. Wij hebben al 2 keer gezegd 'waarschijnlijk haalt ze het einde van dit jaar niet'. Maarja mijn oma is een kranige, sterke, eigenwijze vrouw die het duidelijk langer uithoudt dan we hadden verwacht. Ze wil blijkbaar nog even blijven rondhangen. Toch gaat dat afscheid nemen door. En hoewel ze je in 9 van de 10 gevallen niet herkent is het zo waardevol en emotioneel als bij die 10e keer ze met heel haar gezicht begint te lachen als het gaat over de oven-bonenschotel die ze voor me maakte, over Jacobus en Corneel dat we altijd samen keken en blijkbaar fantastisch vonden (al ben ik nu diegene die me dat totaal niet herinnert), hoe ze geniet van de spekkoek die terug doet denken aan oud en nieuw en aan opa en hoe ze dus voor even gewoon mentaal bij ons lijkt te zijn. Hoe haar ogen glinsteren alsof ze een ondeugend klein kind is dat de wereld vanuit een hoekje van de kamer bestudeert.
Liefs Leonieke
Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Reacties
Een reactie posten