Een antwoord op Lieve Jordy - Zorgwonen I
Vanaf de zomer 2017 zal de van oorsprong Afghaanse A voor nog onbekende duur bij ons komen wonen. Dit in het kader van zorgwonen. Via deze posts zal ik noemenswaardige dingen met jullie delen.
Lieve Jordy zo beginnen de brieven van Saskia Van Nieuwenhoven, journaliste en ex-jeugdinstellingskind. Jordy, een jongen die vorig jaar de pers haalde na zijn overlijden. Een jongen die door zijn overlijden veel pijnpunten in de bijzondere jeugdzorg blootlegde. Maar ook een jongen die door zijn overlijden veel emoties losmaakte bij ons in de straat.
Toen wij afgelopen zomer het nieuws ontvingen zaten we buiten met A, onze buurjongen. Geboren in Afghanistan, alleen naar België gekomen en alles achter gelaten in zijn vaderland. Zowel daar als hier veel meegemaakt en ook terecht gekomen in de bijzondere jeugdzorg. In Ter Muren, net als Jordy. Hij kende Jordy en was boos op de pers, want wat ze vertelde over Jordy klopte toch niet helemaal.
A is momenteel 19, woont op zichzelf en heeft ambulante begeleiding vanuit Ter Muren. Deze begeleiding is fantastisch voor zover dit mogelijk is. Zijn begeleidster doet fantastisch werk en zorgt ervoor dat hij kansen krijgt die zonder haar waarschijnlijk nooit zou hebben gehad. Maar helaas zijn we nog lang niet waar we zouden moeten zijn.
A is reeds geruime tijd onder begeleiding van het OCMW. Hij volgde een GMPI waarbij hij deels naar school ging en deels werkte. Dit werkte niet. Vooral het naar school gaan. A heeft zijn buso op zak maar gewoon onderwijs is moeilijk. Hij was vaker af- dan aanwezig. Hij heeft concentratieproblemen en de taal speelt hem ook parten. Zijn Nederlands is goed genoeg om Belg te worden, iets dat hij ook wilt, maar aan de economische voorwaarden kan hij helaas nog niet voldoen. Het is een harde werker, zolang het met zijn handen is in plaats van met zijn hoofd.
Vorig jaar zomer zaten we buiten aan de tafel en de brievenbus ging open. Deurwaarders en incassobureaus hadden hem gevonden en vonden hem heel interessant. Moeilijke brieven werden naar begrijpelijke taal vertaald, en het deurwaarder principe werd door ons uitgelegd. 'Maar die koelkast is niet van mij, die is van mijn huisbaas.' Dat een deurwaarder dat niet ziet, dat dat voor een deurwaarder niet uitmaakt, daar schrok A toch wel van. Het is met zulke praktische voorbeelden dat de schrik erin zat. Dat hij inzag dat er een probleem was.
Zijn begeleidster werd ingeschakeld, want de meer dan €1000,- aan schulden vormden een probleem. Een probleem dat hij, en wij als lieve buren, niet kunnen oplossen. Schuldbemiddeling bij het OCMW werd aangevraagd. En opgestart. Inkomsten gaan naar het OCMW, vaste kosten worden door hun betaald. A krijgt elke week €50,- weekgeld om van te leven. Indien hij kleren nodig heeft kan hij die krijgen door achteraf ticketjes in te leveren. €50,- is niet veel. Dat is €7,14 per dag. Inmiddels is hij gestopt met school en doet hij, met dank aan de VDAB, een IBO bij een tuinbouwbedrijf met een fantastische baas (alweer een geluk dus). A verricht dus dagelijks zware arbeid. Er gaan elke week minimaal 3 broden doorheen. Puur voor ontbijt en lunch. Dat is al €6,-. Dat is dan nog zonder beleg, zonder zijn melk, zijn groenten, avondmaaltijd, en zijn sigaretten.. Ik hoor hier en daar al commentaar. Als je zo weinig geld hebt stop dan met roken. Een logische gedachte maar ik neem je even mee op reis in de gedachtegang van een roker. (Voor mijzelf was het ook lastig, mijn vriend hielp me hierbij).
Als je jarenlang van alles meemaakt ga je een verdedigingsmechanisme creëren. Sommige mensen gaan emo-eten (kijkt naar zichzelf in de spiegel), sommige mensen sluiten zichzelf emotioneel op en/of af, sommige mensen gaan drinken en of roken en sommige mensen gebruiken drugs. Is het goed? Nee, natuurlijk niet. Keur ik het goed, nee dat nog veel minder. Begrijp ik het? Dat wel een beetje. Natuurlijk is het beter als hij stopt. Maar ik denk dat alle mensen die een verdedigingsmechanisme hebben gecreëerd weten dat dat niet gaat van dag 1 op dag 2. En zeker niet met allerlei andere zorgen.
Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. De schulden zijn een heel eind afbetaald, en de IBO is enkele maanden bezig. We zijn zelfs over de helft. Het project zorgwonen kan dus concreet gemaakt worden. Want deze jongen met een vrachtruim aan bagage redt het momenteel niet alleen. Hij heeft de ambulante begeleiding uit Ter Muren nodig, hij heeft zijn buren nodig en hij heeft begeleiding nodig vanuit het OCMW. En nog gebeuren er dingen die beter niet zouden gebeuren. En dus besloten wij enkele maanden geleden hem vanaf komende zomer een huis te gaan bieden. Maar niet alleen een huis, ook een thuis, begeleiding, hulp om op eigen benen te gaan staan en een trap om uit de shit te raken. Zijn ambulante begeleiding van Ter Muren stopt naar alle waarschijnlijkheid in september, zijn GPMI is stopgezet dus enkel zijn schuldbemiddeling loopt dan nog. Als hij dat wil. En gelukkig wil hij dat. Want elke hulp die hij aangeboden krijgt grijpt hij aan.
Het afgelopen weekend is er naar aanleiding van Dag van de Zorg weer veel shit over Ter Muren heen gekomen. Het riep woede op bij mij. A is reeds 6 jaar in begeleiding van Ter Muren. En zijn begeleidster staat altijd voor hem klaar. Blust alle branden die geblust moeten worden. En niet alleen die van hem. Ook die van alle andere jongeren die ze begeleidt. En dat met te weinig middelen en te weinig personeel. In plaats van emmers shit verdient ze een hele dikke bos bloemen!
A is een lieve, zorgzame jongen die hard werkt en heel dankbaar is naar de mensen die hem helpen. Helaas is het ook een jongen die bagage heeft. Zo heeft hij nooit een warm thuis gekend, noch de normen en waarden die je van daaruit meekrijgt. En dat merk je. Maar hij kreeg wel een warm dak boven zijn hoofd, eten en drinken, begeleiding om op eigen benen te gaan staan.
Had A een betere jeugd kunnen krijgen? Ja, natuurlijk. Ligt dat aan de begeleiding van Ter Muren? In mijn ogen niet. Dat ligt aan de bagage die hij meekreeg, aan het feit dat er vanuit de politiek niet genoeg middelen worden vrijgemaakt voor bijzondere jeugdinstellingen. Dus, in plaats van op de persoon of instelling hun kap te zitten als men daar nood aan heeft, lijkt het me zinvoller om eens de politiek een trap onder hun kont te geven.
Dat gezegd zijnde, hier nog een grote bos ruikers en een gemeende dankjewel aan de begeleider van A.
Liefs Leonieke
Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Lieve Jordy zo beginnen de brieven van Saskia Van Nieuwenhoven, journaliste en ex-jeugdinstellingskind. Jordy, een jongen die vorig jaar de pers haalde na zijn overlijden. Een jongen die door zijn overlijden veel pijnpunten in de bijzondere jeugdzorg blootlegde. Maar ook een jongen die door zijn overlijden veel emoties losmaakte bij ons in de straat.
Toen wij afgelopen zomer het nieuws ontvingen zaten we buiten met A, onze buurjongen. Geboren in Afghanistan, alleen naar België gekomen en alles achter gelaten in zijn vaderland. Zowel daar als hier veel meegemaakt en ook terecht gekomen in de bijzondere jeugdzorg. In Ter Muren, net als Jordy. Hij kende Jordy en was boos op de pers, want wat ze vertelde over Jordy klopte toch niet helemaal.
A is momenteel 19, woont op zichzelf en heeft ambulante begeleiding vanuit Ter Muren. Deze begeleiding is fantastisch voor zover dit mogelijk is. Zijn begeleidster doet fantastisch werk en zorgt ervoor dat hij kansen krijgt die zonder haar waarschijnlijk nooit zou hebben gehad. Maar helaas zijn we nog lang niet waar we zouden moeten zijn.
A is reeds geruime tijd onder begeleiding van het OCMW. Hij volgde een GMPI waarbij hij deels naar school ging en deels werkte. Dit werkte niet. Vooral het naar school gaan. A heeft zijn buso op zak maar gewoon onderwijs is moeilijk. Hij was vaker af- dan aanwezig. Hij heeft concentratieproblemen en de taal speelt hem ook parten. Zijn Nederlands is goed genoeg om Belg te worden, iets dat hij ook wilt, maar aan de economische voorwaarden kan hij helaas nog niet voldoen. Het is een harde werker, zolang het met zijn handen is in plaats van met zijn hoofd.
Vorig jaar zomer zaten we buiten aan de tafel en de brievenbus ging open. Deurwaarders en incassobureaus hadden hem gevonden en vonden hem heel interessant. Moeilijke brieven werden naar begrijpelijke taal vertaald, en het deurwaarder principe werd door ons uitgelegd. 'Maar die koelkast is niet van mij, die is van mijn huisbaas.' Dat een deurwaarder dat niet ziet, dat dat voor een deurwaarder niet uitmaakt, daar schrok A toch wel van. Het is met zulke praktische voorbeelden dat de schrik erin zat. Dat hij inzag dat er een probleem was.
Zijn begeleidster werd ingeschakeld, want de meer dan €1000,- aan schulden vormden een probleem. Een probleem dat hij, en wij als lieve buren, niet kunnen oplossen. Schuldbemiddeling bij het OCMW werd aangevraagd. En opgestart. Inkomsten gaan naar het OCMW, vaste kosten worden door hun betaald. A krijgt elke week €50,- weekgeld om van te leven. Indien hij kleren nodig heeft kan hij die krijgen door achteraf ticketjes in te leveren. €50,- is niet veel. Dat is €7,14 per dag. Inmiddels is hij gestopt met school en doet hij, met dank aan de VDAB, een IBO bij een tuinbouwbedrijf met een fantastische baas (alweer een geluk dus). A verricht dus dagelijks zware arbeid. Er gaan elke week minimaal 3 broden doorheen. Puur voor ontbijt en lunch. Dat is al €6,-. Dat is dan nog zonder beleg, zonder zijn melk, zijn groenten, avondmaaltijd, en zijn sigaretten.. Ik hoor hier en daar al commentaar. Als je zo weinig geld hebt stop dan met roken. Een logische gedachte maar ik neem je even mee op reis in de gedachtegang van een roker. (Voor mijzelf was het ook lastig, mijn vriend hielp me hierbij).
Als je jarenlang van alles meemaakt ga je een verdedigingsmechanisme creëren. Sommige mensen gaan emo-eten (kijkt naar zichzelf in de spiegel), sommige mensen sluiten zichzelf emotioneel op en/of af, sommige mensen gaan drinken en of roken en sommige mensen gebruiken drugs. Is het goed? Nee, natuurlijk niet. Keur ik het goed, nee dat nog veel minder. Begrijp ik het? Dat wel een beetje. Natuurlijk is het beter als hij stopt. Maar ik denk dat alle mensen die een verdedigingsmechanisme hebben gecreëerd weten dat dat niet gaat van dag 1 op dag 2. En zeker niet met allerlei andere zorgen.
Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. De schulden zijn een heel eind afbetaald, en de IBO is enkele maanden bezig. We zijn zelfs over de helft. Het project zorgwonen kan dus concreet gemaakt worden. Want deze jongen met een vrachtruim aan bagage redt het momenteel niet alleen. Hij heeft de ambulante begeleiding uit Ter Muren nodig, hij heeft zijn buren nodig en hij heeft begeleiding nodig vanuit het OCMW. En nog gebeuren er dingen die beter niet zouden gebeuren. En dus besloten wij enkele maanden geleden hem vanaf komende zomer een huis te gaan bieden. Maar niet alleen een huis, ook een thuis, begeleiding, hulp om op eigen benen te gaan staan en een trap om uit de shit te raken. Zijn ambulante begeleiding van Ter Muren stopt naar alle waarschijnlijkheid in september, zijn GPMI is stopgezet dus enkel zijn schuldbemiddeling loopt dan nog. Als hij dat wil. En gelukkig wil hij dat. Want elke hulp die hij aangeboden krijgt grijpt hij aan.
Het afgelopen weekend is er naar aanleiding van Dag van de Zorg weer veel shit over Ter Muren heen gekomen. Het riep woede op bij mij. A is reeds 6 jaar in begeleiding van Ter Muren. En zijn begeleidster staat altijd voor hem klaar. Blust alle branden die geblust moeten worden. En niet alleen die van hem. Ook die van alle andere jongeren die ze begeleidt. En dat met te weinig middelen en te weinig personeel. In plaats van emmers shit verdient ze een hele dikke bos bloemen!
A is een lieve, zorgzame jongen die hard werkt en heel dankbaar is naar de mensen die hem helpen. Helaas is het ook een jongen die bagage heeft. Zo heeft hij nooit een warm thuis gekend, noch de normen en waarden die je van daaruit meekrijgt. En dat merk je. Maar hij kreeg wel een warm dak boven zijn hoofd, eten en drinken, begeleiding om op eigen benen te gaan staan.
Had A een betere jeugd kunnen krijgen? Ja, natuurlijk. Ligt dat aan de begeleiding van Ter Muren? In mijn ogen niet. Dat ligt aan de bagage die hij meekreeg, aan het feit dat er vanuit de politiek niet genoeg middelen worden vrijgemaakt voor bijzondere jeugdinstellingen. Dus, in plaats van op de persoon of instelling hun kap te zitten als men daar nood aan heeft, lijkt het me zinvoller om eens de politiek een trap onder hun kont te geven.
Dat gezegd zijnde, hier nog een grote bos ruikers en een gemeende dankjewel aan de begeleider van A.
 |
| Credits: Opdetheebijle |
Liefs Leonieke
Volg mij nu ook op Facebook - Bloglovin - Twitter - Instagram
Reacties
Een reactie posten