Enkel miserie I
Maandag 13 maart, mijn eerste werkdag na een lekkere week vakantie. Iets wat een drukke dag op het werk zou worden werd een dag op de spoedeisende hulp en vervolgens horizontaal op de bank. Omdat een val van de trap helaas niet zomaar een val van de trap bleef hier een verslag van de weken die erop volgden.
Maandag 13 maart - 6 treden is best een stuk
Een trede of 6 viel ik naar beneden, het was nog donker buiten en het huis stil. Buiten passeerde slechts enkele vroege mensen. En ik had pijn, kermde van de pijn, werd misselijk van de pijn. Er moest iemand wakker worden, wat alleen kon ik niet verder. Eerst vriend lief gebeld. Niets van, geen reactie. Vervolgens A gebeld, onze huisgenoot. Het enige wat eruit kwam was: maak Olivier wakker, pijn. Of zoiets miniem.En ik zakte verder naar de grond. Want het idee om van de misselijkheid flauw te vallen en met mijn hoofd tegen een trede te krijgen leek mij niet zo'n goed plan. Dus kwam Olivier naar beneden, en na een eerste kijkbeurt en het kapot knippen van mijn sok (hem gewoon uittrekken deed veel te veel pijn) besloten we dat een ritje naar de spoeddienst van het ziekenhuis toch wel een noodzaak was.
Eenmaal aangekomen leek buiten een bloeding die naar de OK was gestuurd de spoed leeg. Gelijk aan de beurt dus. Totaal onverwacht (niet dus) hebben ze mij doorgestuurd naar medische beeldvorming voor foto's. Geen breuk. Maar dat had ik ook wel verwacht. Ze zeggen altijd dat een breuk minder pijn doet dan een verstuiking. En van alle verstuikingen die ik heb gehad deed deze nog wel de meeste pijn. Op de vraag waar dit dan vandaan kwam, werd enkel geantwoord dat er op de foto geen breuk te zien was maar dat een afspraak bij orthopedie wel aangeraden werd. En met een elastische kous werd ik wandelen, of eigenlijk rollen, gestuurd. Met pijnmedicatie, voet omhoog en koelen. Olivier en ik zijn gelijk langs orthopedie gepasseerd voor een afspraak alvorens naar huis te gaan en zo stonden we een week later weer in het ziekenhuis.
Maandag 20 maart - of hoe ik geen ligamenten had
Een week later, de kous was door de kinesist inmiddels vervangen voor tape. Een hele verbetering. Ik kon in ieder geval gemakkelijker de trap op en af, Kon Max al eens uitlaten en liep op mijn dooie gemak af en toe eens naar de bakker. Was het makkelijk? Nee. Kostte het veel moeite. Absoluut? Was het goed idee? Waarschijnlijk niet. Want hoewel de eigenlijke valpijn weg leek te zijn, merkte ik dat er iets niet goed zat van binnen. Maar gelukkig kwam daar de afspraak met de orthopeed maandag 20 maart. Een van zijn eerste opmerkingen was dat ik heel soepele gewrichten had. Dat mijn gewrichten een zekere souplesse hadden wist ik, maar dat ik een bepaalde mate van hypermobiliteit had wist ik niet. Na een beetje kijken en voelen verwees de orthopeed ons door voor een echo om ons daarna gelijk weer terug te zijn.Dus hobbel hobbel hobbel, opnieuw naar medische beeldvorming. Na ruim een uur wachten was ik aan de beurt en een jong ding onderzocht mijn voet. Om het ijs wat te breken en toch maar wat te babbelen zei ik haar dat ik het zo knap vind dat radiologen zoveel zien in de grijze massa van een echo. Terwijl ik enkel blij ben dat er geen baby in die enkel zit. Heb je even zitten grinniken? Verscheen er een glimlach op je gezicht. Velen die ik over de echo en die opmerking vertel moeten lachen. Zij niet, nog geen spier op haar gezicht. Misschien was dat al een signaal. Op een gegeven moment borg ze de echoapparaten weer op en zei ze dat ze iets ging navragen. Ze komt terug met een oudere collega. Hij overloopt mijn enkel opnieuw met koude gel en wijst op het scherm alle Latijnse dingen aan die in mijn voet zitten. Hij eindigt met: maar met de beste wil van de wereld, die ligamenten... die vind ik niet. Dan slik je even en uit hoop denk je ach, ik zal de enige niet zijn. Terug bij orthopedie zegt de dokter dat de mensen van echo inderdaad de ligamenten niet konden vinden, graag een mri zouden willen hebben en dat hij me doorverwijst naar zijn collega. Zelf is hij een heup- en bekkenspecialist. Hij heeft in geen jaren een enkeloperatie gedaan.
Maandag 27 maart - of hoe een onschuldige val een namiddag vol slecht nieuws werd
Inmiddels zijn we een week verder. De MRI is gemaakt. Goh, wat haat ik die onderzoeken in een tunnel. En zijn we bij de voet- en enkelspecialist geweest. Wat was dat schrikken zeg. Het nieuws dat ik daar kreeg had ik én niet verwacht en niet gewild.
Na de grote oefening om het tape eraf te halen kwam het duw- en trekwerk van de orthopeed. Doet het hier pijn? En wat als ik dit doe? Heel leuk allemaal. Bij verrassend weinig handelingen pijn, wat achteraf gezien eigenlijk geen goed teken bleek.
De dokter tekende de botten. En de dokter kraste wat bovenop mijn voet. En hij zei: hier zit een vliesje dat er voor zorgt dat die twee botten bij elkaar blijven. Waarop ik vroeg of iedereen dat had. Toen de orthopeed bevestigend antwoordde was de stap klein naar: 'behalve ik?' Een beangstigend inderdaad volgde. Lateraal (aan de buitenkant dus) lopen er ook enkele lijnen, iets minder goed te zien op de foto. Dat zijn je enkelbanden. Ook die heeft iedereen. Behalve yours truly. Er ontbreekt dus nogal wat in die voet van mij. Maar gelukkig heb ik ook nog een cadeautje gekregen: een cyste. Die heeft hij niet getekend maar die zit er ook wel ergens. Dit hele verhaal wordt gevolgd door 3 mooie omschrijvingen:
- cyste op de talus
- chronisch syndesmose letsel
- laterale enkelband letsel
Om helemaal zeker te zijn wilde hij wel nog een paar stressopnames van de voet dus hobbel hobbel naar de medische beeldvorming. Inmiddels begonnen ze me te herkennen. Écht geen goed teken.
Wat nu? Er zijn twee opties. Iets doen en niets doen. Niets doen betert de situatie niet. Door slijtage zal het ervoor zorgen dat ik over pakweg vijf jaar geen enkel meer heb. Iets doen is bijgevolg de enige logische keuze. En dus zit ik nu in het gips. 3 weken lang. En volgt daarna een operatie. En nog een. En heel misschien nog een. Om het geen dat ontbreekt en er niet hoort te zijn kunstmatig aan te brengen en te verwijderen.
Niets van dat al heeft iets te maken met de val, het is door de val dat het ontdekt is. Eigenlijk had ik jaren geleden al onder het mes gemoeten maarja helaas. Blijkbaar is nu het moment. Het voordeel is dat, vergeleken met jaren geleden, ik nu een partner heb die naast me staat en me steunt.
En nu?
Eerst en vooral heb ik nu eerst 3 weken gips. Op 21 april moet ik terug naar de orthopeed, dan mag het gips eraf. En dan zal gekeken worden naar wanneer welke operatie zal volgen. Hoe en wat het traject zal verlopen. En ondertussen onderga ik een mentaal proces. Want buiten slecht nieuws over mijn lichaam (dat ik opnieuw niet kan vertrouwen) zitten we ook met een verschrikkelijk huis voor deze situatie.
Onze inkom, bureau, garage en 1 wc zijn op de begane grond. Op de eerste verdieping met een verschrikkelijk steile en ondiepe trap hebben we de woonkamer en de keuken en tot slot hebben we op de tweede verdieping de slaapkamers en de badkamer. Dat betekent dat ik momenteel in de inkomhal vertoef. Gisteren hebben we een ziekenhuisbed gehaald en een rolstoel.
Thuishulp en gezinszorg zijn aangevraagd en verder hebben we al veel hulp aangeboden gekregen. Maar het is lastig. Het zijn de uren overdag die vervelend zijn. Het is het feit dat ik niet in mijn eigen huis kan douchen. Niet mijn eigen huis uit kan, mijn hondje uit kan laten, boven een appeltje kan halen als ik daar zin in heb. 's Morgens al half slapend moet bedenken wat ik de rest van de dag van boven nodig heb etc.
De gordijnen zorgen in onze inkomhal zorgen gelukkig enerzijds voor privacy en duister maar anderzijds maken die de ruimte nog kleiner. Verder is Olivier voornamelijk boven. In verband met zijn reuma heeft hij de comfort van de zetel nodig. Gisteren hebben we gevideochat. Kun je je dat voorstellen. Je relatie onderhouden met je partner in je eigen huis via een videochat. Zucht. Met dit weetje sluit ik voor nu even af. Er is nog genoeg gebeurd en gaande maar dan is het belangrijkste nieuws in ieder geval gedeeld.
Reacties
Een reactie posten