Goodbye my doggie, goodbye my friend

 Hij is wel breed, zeg.

Dat is wat onze geliefde dierenarts Liesbet Guillaume vrijdagavond 10 september 2021 zei. Ze vulde zichzelf aan met dat het natuurlijk een Engels bull is, dus dat dat niet gek was. Ik grapte direct dat ik het op zijn 'bidprentje' zou zetten. Enerzijds al grappend, anderzijds wisten we alle drie dat het mogelijks veel sneller zou zijn dan we hoopten. Veel sneller dan we hadden kunnen denken toen we een week eerder belden. Naar aanleiding van wat een 'simpele' epilepsieaanval leek. 

De reden dat ze dat zei was omdat hij op de tafel lag voor een röntgenfoto, en die tafel is maar beperkt in breedte. En als het individu te breed is voor de tafel, dan vallen de ledematen eraf. Van de tafel hè, niet van de hond. 😉

Goed, even terug naar hoe we dus bij de dierenarts kwamen. Vrijdagavond 3 september had Max een epilepsieaanval, en zondagavond nog 1. Dus vertrokken we maandag naar de dierenarts. Met ochtendurine en voor een nuchtere bloedafname. In maart hadden we nog een seniorentest gedaan omdat mijn buikgevoel zei dat hij aan het veranderen was. We hadden qua bloed dus een heel mooi vergelijkingspunt. En er was eigenlijk niets veranderd, laat staan iets zorgwekkends. 

Maandag in de praktijk overliepen we samen de mogelijkheden van de epilepsieaanvallen. Iets aan de organen, dat dan zichtbaar zou zijn in het bloed, longworm naar aanleiding van de vele slakken (dus we startten intensieve ontworming op) en ten slotte, zeker gezien zijn leeftijd niet uitgesloten,  een hersentumor. Naar aanleiding van het bloedresultaat besloten we de hersentumor. Anti-epileptica werd opgestart. 

In de weken voor de aanvallen hoestte Max af en toe eens. Niets zorgwekkends. 1 keer per week ofzo, zonder toename. We liepen met 4 mensen rond Max, 4 mensen die honden hebben gehad. Geen van ons maakte zich zorgen om die hoest. Het was een in de gaten houden hoestje. Een als het erger wordt, dan bellen we de dierenarts - hoestje. Maar het werd niet erger. Tot deze laatste week. Het ging van kwaad naar erger naar erg kwaad. 

Af en toe dachten we dat hij erin bleef. En langzaam zagen we dat hij uitgeput raakte. Het moeilijke is dat je op dat moment niet kunt vragen of hij pijn heeft. Van de week hem ik hem gezegd, toen ik naast hem lag: 'het is ok. Als het op is is het op. Je bent een fantastische vriend geweest maar voor ons moet je niet blijven.' Maar hij bleef. We wilden de anti-epileptica een kans geven, we wilde de ontworming een kans geven. We wilden hem een kans geven en niet opgeven zonder reden. 

Van donderdag op vrijdag hoestte hij mij wakker. Ik heb daar een filmpje van gemaakt (pikdonker, want midden in de nacht in de slaapkamer...) en naar de dierenarts gestuurd. We zijn allebei terug in slaap gevallen, maar eenmaal wakker zag ik dat ze me vroeg om 10 uur te bellen. Aan de telefoon heeft ze aangegeven zich toch wel zorgen te maken om de hoest en een rx en rhinoscopie te willen. Een bronchiale wassing (?) was ook nog een optie, maar dat was niet direct prioriteit. Die rhinoscopie was echter niet iets wat zij zelf kon doen. 

Dus verwees ze ons door. Fantastisch idee zou je denken. Bij 2 klinieken kregen we eigenlijk gewoon de deur in ons gezicht, bij 1 kregen we niet echt iemand te pakken. Uiteindelijk bij de dierenkliniek in Merelbeke (verbonden aan de UGent) kregen we gehoor. Een professor neurologie. Na eerst heel het verhaal te hebben gedaan aan de telefoon aan de assistent / receptioniste werd ik teruggebeld door de neurologe. Het was duidelijk dat ze twijfelde aan de vaststelling van de epilepsieaanvallen. Dan heb je uiteraard aan dit huishouden een verkeerde maar goed, ik had gewoon de energie niet meer om dat 'aan te vechten'. De hoest werd eigenlijk volkomen genegeerd. Zij was voornamelijk geïnteresseerd in een eventuele mri (je wilt niet weten wat dat kost trouwens) maar dat ging sowieso vrijdag niet lukken. Te druk bij hun. Daarnaast hadden wij voor onszelf uitgemaakt dat een mri een te grote last voor Max zou zijn tegenover de winst die het zou kunnen behalen. 

We kregen het advies terug te keren naar onze dierenarts voor een röntgenfoto en van daaruit verder te handelen. En dat hebben we gedaan. Om 19:00 waren we bij de dierenarts. Max had inmiddels al 2 dagen beduidend minder energie, waardoor ook eten moeizamer verliep. Wandelen wilde hij eigenlijk niet meer, we kregen hem met de beste wil van de wereld de oprit niet af. De enige interesse die hij had was de auto. 

Op weg naar de dierenarts besloten we nog te stoppen voor wat frietjes. Iets dat we altijd lusten en dan hadden we toch iets gegeten. We wisten immers niet wanneer we buiten zouden stappen, laat staan in wat voor staat. Olivier en ik hebben het nooit tegen elkaar gezegd maar we wisten dat de kans heel aannemelijk was dat we zonder levende Max buiten gingen komen. Bij frituur Het Dik Pak ben ik met Max nog gaan wandelen voor een plasje. Hij is in het gras gaan liggen en ik heb hem naar de auto mogen dragen. Mogen het juiste woord zijnde, want Max was geen hond die zich liet dragen. 

In eerste instantie wilden we geen verdoving. Er was immers niet de zekerheid dat hij nog uit de narcose zou komen. Maar we wisten ook dat zonder narcose de foto's niet gemaakt konden worden. Dus kozen we voor een gulden middenweg. Een lichtere narcose voor veel minder gewicht. Hij heeft er tegen gevochten tot het laatste moment, tot het niet meer kon. En toen ging hij liggen. Althans dat dachten we. Maar toen ik terugkwam met Liesbet uit een andere ruimte was hij toch weer even gaan zitten. Al duurde dat niet lang meer. Olivier heeft hem naar de tafel gedragen, de foto's zijn genomen en Liesbet hoefde niets te zeggen. Aan haar gezichtsuitdrukking wist ik genoeg. Max was medisch geen zorgen-zorgen kindje. Zeker niet als je hem vergelijkt met rasgenoten, maar we hadden een goede band opgebouwd met haar. Wij zagen haar graag en zij zag Max graag. (Ons moest ze er maar bij nemen hihi) Ze wilde eerst overleggen voor een 2nd opinion maar die kwam hetzelfde terug. Max zijn longen zaten vol met tumoren. Hij was ziek, hij was op, het was klaar. 

Olivier en ik besloten hem niet opnieuw wakker te laten worden voor afscheid. Eigenlijk waren we dat al heel de week aan het doen? Soort van. Het was een afscheid nemen zonder dat je zeker weet of het moet. Want als de medicatie aanslaat dan had het zo dom gevoeld. We brachten hem van de fototafel naar de behandeltafel. Liesbet verhoogde de verdoving naar 25 kg. Om vervolgens de euthanasie op te kunnen starten. Maar dat hoefde niet meer. Zijn lichaam was op, zijn hart en longen waren op. Max is gaan slapen en nooit meer wakker geworden.

En het enige zinnetje dat door mijn hoofd blijft gaan is 'hij is wel breed, zeg'. Klinkt misschien raar maar dat is het niet. Want hij was breedsgeschouderd. En hij ging breedsgeschouderd door het leven. Hij worstelde zich door de kleinste gaatjes ook al stonden er stoelen, banken, tafelpoten of benen in de weg. Waar Max wilde, ging hij. 

Hij was breedgeschouderd, want na alles dat hij al had meegemaakt ging hij alsnog trots door het leven. Zijn brede schouders en de poten eronder hielden hem tot de laatste uren overeind. Zijn brede schouders maakte hem tot wie hij was, maakte hem tot de hond van wie wij hielden. Koppig, lief en verdomd goed luisterend naar 5 commando's: 'brokjes', 'jasje', 'poot', 'high five' en 'doe wat je zelf wilt!'. Alle andere commando's? Dat hing af van zijn Oost-Indische doofheid. 

We zullen nog vaak praten over hoe je enthousiast met de Warhammer van Olivier speelde, enkele dagen nadat we je hadden. Hoe goed je beoordelingsvermogen over mayonaise was (meningen daarover zijn verdeeld). We zullen ons blijven verbazen hoe jij extra vocht uit komkommer kon laten komen door hem op te eten. Hoe je tijdens een een autorit ineens besloot op het dashboard te klimmen terwijl je al tientallen autoritten slapend aan mijn benen had doorgebracht. Hoe je talloze kussens, dekens en manden de hele woonkamer door hebt verhuisd.

Maxje, we hielden van je, en we zullen dat blijven doen. Je was het missende stukje van onze puzzel. Je maakte onze roedel meer dan compleet, ruim 5 jaar lang. We zullen missen hoe je onhandig over ons heen ging liggen als je wilde slapen in de bank, we zullen missen hoe je ons superenthousiast tegemoet kwam met je knuffelbeer of veel te harde kunstbot, hoe je naar kippensoep rook ook al hebben we geen flauw idee hoe dat kwam. Hoe je je kop altijd ergens op moest leggen omdat die altijd te zwaar leek te zijn en hoe je tong altijd te lang leek te zijn. 

Deze tekst kan nog boekdelen langer worden, maar in basis komt het neer op: 

We zullen je missen. 

Voor de foto vond ik schattige, grappige, ontroerende foto's. Maar deze... deze is genomen zonder dat we het doorhadden. Deze is genomen van ons 3. Zoals we waren. Enige duiding: Max werd altijd buiten de gevaarlijke bouwsituaties gehouden, hier hadden we even pauze en meneer wilde toch wel even kijken hoe de situatie ervoor stond. 

- * 03/12/2010 Max 10/09/2021 ♰ -

 

Special thanks to

Liesbet Guillaume: dierenarts van goud
Animal trust: om te geloven in Max en te geloven in ons 3