Afscheid nemen bestaat

2016 wordt voor mij een jaar van afscheid nemen. Mij ontdoen van onnodige bagage. Al jaren sleep ik materiële en mentale bagage met mij mee. Nu ik 30 word denk ik dat ik mij beter zou voelen als ik mij van een deel daarvan zou ontdoen. Uiteraard is dat geen beslissing van vandaag op morgen. En belangrijker nog, het is ook geen proces van vandaag op morgen. 

In de afgelopen 30 jaar ben ik, als ik mij niet vergis, 11 keer verhuisd. Enkele keren daarvan was ik te jong om zelf mijn dozen in te pakken maar naarmate de jaren vorderde... pakte ik zelf mijn dozen in en verhuisde ik zonder moeders hulp. Want moeders, die had al dat verhuizen van mij wel gehad. Vooral het verhuizen van al die spullen. Ben ik een groot verzamelaar? Nee, absoluut niet. Hobby's die veel plaats in beslag nemen zijn niet aan mij besteed en hoewel ik elke handleiding bewaar gaan elastiekjes en plastic bakjes van bijv. de Chinees gewoon de prullenbak in. Toch hadden Olivier en ik voor mijn laatste verhuizing toch enkele ritjes nodig. Waarvan twee keer een busje. Uiteraard zaten hier enkele meubelstukken tussen, maar ook zaken waarvan ik nu, ruim een jaar later denk: 'goh nog altijd niet gebruikt, misschien is iemand anders er dan toch blijer mee'.

Verhuizing Hasselt - Aalst

Waarom is het dat we als mensen zoveel moeite hebben met spullen wegdoen? Met afscheid nemen in het algemeen? Mijn gevoel zegt dat het te maken heeft met het feit dat dingen en mensen tastbare herinneringen zijn uit een vertrouwde periode. Een tijd die men kent, namelijk een tijd die reeds is gepasseerd. Afscheid nemen van materiële zaken uit die bekende periode betekent dat gebeurtenissen, momenten, emoties, fasen in je leven niet meer tastbaar zijn. Dat het briefjes schrijven tijdens de lessen op de middelbare school over die jongen die zo leuk was, die leerkracht die dat niet was, of allerhande andere zaken enkel nog een herinnering is. Immers de briefjes zijn weggegooid. 

Verloren vriendschappen verdwijnen in de prullenbak als na jaren bewaren kerstkaarten eindelijk bij het oud papier verdwijnen. Zijn de vriendschappen, ondanks dat ze hun houdbaarheidsdatum hebben bereikt, minder waard? Nee, helemaal niet. Maar een vriendschap is niet samen te vatten in een kerstkaart, een (verloren) vriendschap vind ik terug in mijn hart. En zo gaan vele kerst- en verjaardagskaarten op dinsdag 12 januari na talloze verhuizen bij het oud papier. Opgeruimd staat netjes. Gaat het zo makkelijk als het hier staat? Nee, natuurlijk niet. Er zijn tranen gevloeid en vragen gesteld aan mezelf. Het is een proces waar je doorheen moet. Hoewel veel 'post' weg is gegaan, is er ook nog veel gebleven. Nog lang niet klaar, misschien nooit, om aan de deur te zetten. Sommige van die (oude) vrienden kregen een berichtje, om hen te bedanken voor die vriendschap, om hen te herinneren aan hun wijze woorden, om ruzies die reeds lang woekeren misschien tot een einde te laten komen? Om dingen af te kunnen ronden. Om voor mezelf te kunnen zeggen, het is klaar. Het is geen open hoofdstuk meer.

Kerstkaarten, verjaardagskaarten, beterschapskaarten maar bovenal briefjes tijdens de les.

Dezelfde middag heb ik een andere doos geopend. De doos met knutselwerkjes van groep 1 tot en met ik denk groep 4. De doos met schrijf- en rekenoefeningen uit dezelfde jaren en mijn stelschriften. Allemaal keurig door mijn moeder bewaard, allemaal keurig in een doos gestopt, allemaal door mij meegenomen en al 1 keer verhuisd. Nochtans, de schrijf- en rekenoefeningen hadden al eens bij het oud papier gelegen. Maar ik was er toen duidelijk nog niet klaar voor. Momenteel vraag ik mij af, waarvoor zou ik ze bewaren? Om aan mijn (klein)kinderen te laten zien dat we alles met de hand moesten doen? Nuja, dat kroost komt er niet, dus hoef ik het daar ook niet voor te bewaren. Voor mijn eigen baan? Lerares word ik niet, en zeker niet voor kinderen van die leeftijd. Ik weet niet wie er meer onder zou lijden.  Conclusie: het neemt enkel onnodige ruimte in. Ruimte die ik, die wij, kunnen gebruiken voor andere dingen. En dus hopsakee: bij het oud papier. De knutselwerkjes heb ik allemaal één voor één vastgehad. Bekeken of ik er iets in herkende, of het me iets zei. 

Laatst heb ik iemand horen zeggen: iets is kunst van zodra je er iets bij voelt. En die exemplaren die heb ik bewaard. Daar heb ik een foto van gemaakt zodat ik ze hier kan posten. Zodat ze er toch zullen zijn ook als ze straks met al die kaarten en middelbare school briefjes toch de deur uit zullen zijn.

De selectie knutselwerkjes

Het was een emotionele middag, met twee wijndoosjes oud papier als visueel resultaat. Maar voor mijn gevoel heb ik bergen verzet.

Edit: Deze blogtekst is geschreven tijdens de vlucht naar Gran Canaria vorige week woensdag. Helaas was er geen internet en moesten jullie er dus even op wachten. Ironisch genoeg overleed deze week mijn tante en kreeg deze post over afscheid nemen dus een extra randje.