Satus zelfzorg - Mijn batterij II
4 februari postte ik voor het laatst een tekst. Een tekst over mijn bezoek aan de neuroloog en de nogal emotionele heftige uitkomst van dat bezoek.
Inmiddels zijn we 2 weken verder, zit ik 3 werkweken thuis en heb ik 2 therapiesessies achter de rug. Het aantal uren dat ik heb geslapen kan ik niet meer tellen, het aantal liters waters dat ik heb gedronken wegens de dorst van de anti-depressiva ook niet meer. Al enkele keren deze week wilde ik mijn blog-dashboard openen en nog eens een berichtje de wereld insturen. Maar het ging gewoon niet. De woorden wilden niet vloeien, en ik voelde al een extra ketting om mijn nek vallen bij de gedachte te moeten typen. En daar gaat dit hele thuis zijn juist om. Het kwijt raken van die kettingen. Het vinden van energie, het leren hoe ik vooral dingen doe die ik LEUK vind, meer dan dingen doen die zouden MOETEN.
Meer dan ooit heb ik deze weken dan ook telefoontjes, berichtjes en mails genegeerd of uren laten liggen. Omdat ik er op dat moment geen energie en/of zin in had. Op dit moment draait het om mij, om mijn herstel, om mijn welzijn. Terwijl ik het typ besef ik dat dit heel egoïstisch kan lijken, wellicht ook doet. Maar de mensen om mij heen, mijn lieve vriend, goede vrienden, familie... die weten dat ik slecht ben in zelfzorg. Anderen staan altijd op de 1e plaats. En nu... nu kan dat even niet meer. Dat is een moeilijk proces. Dat is zoiets dat je makkelijker zegt dan doet. En daar is tijd voor nodig. Maar zeggen dat ik die tijd nodig heb was een belangrijke eerste stap in mijn genezingsproces. En die is gezet.
Inmiddels zijn we 2 weken verder, zit ik 3 werkweken thuis en heb ik 2 therapiesessies achter de rug. Het aantal uren dat ik heb geslapen kan ik niet meer tellen, het aantal liters waters dat ik heb gedronken wegens de dorst van de anti-depressiva ook niet meer. Al enkele keren deze week wilde ik mijn blog-dashboard openen en nog eens een berichtje de wereld insturen. Maar het ging gewoon niet. De woorden wilden niet vloeien, en ik voelde al een extra ketting om mijn nek vallen bij de gedachte te moeten typen. En daar gaat dit hele thuis zijn juist om. Het kwijt raken van die kettingen. Het vinden van energie, het leren hoe ik vooral dingen doe die ik LEUK vind, meer dan dingen doen die zouden MOETEN.
Meer dan ooit heb ik deze weken dan ook telefoontjes, berichtjes en mails genegeerd of uren laten liggen. Omdat ik er op dat moment geen energie en/of zin in had. Op dit moment draait het om mij, om mijn herstel, om mijn welzijn. Terwijl ik het typ besef ik dat dit heel egoïstisch kan lijken, wellicht ook doet. Maar de mensen om mij heen, mijn lieve vriend, goede vrienden, familie... die weten dat ik slecht ben in zelfzorg. Anderen staan altijd op de 1e plaats. En nu... nu kan dat even niet meer. Dat is een moeilijk proces. Dat is zoiets dat je makkelijker zegt dan doet. En daar is tijd voor nodig. Maar zeggen dat ik die tijd nodig heb was een belangrijke eerste stap in mijn genezingsproces. En die is gezet.
Hallo, leke, wat moedig dat je je ervaringen met epilepsie hier op deze blog wil delen. Ik maak uit je posts uit dat je blijkbaar een moeilijke en spannende periode doormaakt.
BeantwoordenVerwijderenHeb je mijn berichtje op fb kunnen zien? Ik snap het als je de eerste dagen even geen zin hebt om te reageren. Hopelijk bieden een NVS of andere medicatie jouw andere en betere perspectieven... Goeie moed.