Status leeg - Mijn batterij I
Afgelopen maandag mocht ik weer afzakken naar UZ Gent. Dit keer eens niet voor een onderzoek, maar voor de uitslag ervan. Uitslag van die week afzien in oktober/november. Nieuw hier en weten waar het over gaat? Of nog even een keer herhalen? Mijn ervaringen over de opname.
Vol verwachting klopte mijn hart en zou ik dus te horen krijgen of zo'n nervus vagus stimulator geïmplanteerd zou kunnen worden. Of er misschien toch een medicament is dat we kunnen proberen. En dan komt de eerste vraag, waarvan je altijd vergeet dat ze die gaan stellen, hoe gaat het? Een onschuldige vraag, zo leek. Maar 1 die insloeg als een bom, zo bleek. Want eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed. Het is al langer dat goede ervaringen, mooie gebeurtenissen en fijne momenten mijn batterij niet meer genoeg opladen. En dat doet pijn. Pijn omdat die mooie momenten niet meer overheersen. Maar ook om jezelf hardop te horen zeggen. Het lukt niet meer. Het - is - op. Mijn lichaam voelt alsof er een harnas vol kettingen aan vast hangt.
Zeggen dat het op is, dat het niet meer gaat, hielp. Spontaan voelde ik een ketting zakken. De neuroloog schreef mij een ziektebrief, een maand thuis, niet aan het werk denken. Een grote uitdaging als één van mijn eerste gevoelens bij een maand ziekte een schuldgevoel naar de collega's is. Samen met een recept voor anti-depressiva ook een recept voor therapie. En dus had ik gisteren mijn eerste sessie. Een broodnodige zo bleek. Een sessie die aangaf dat mijn batterij zo op is dat de muur die ik normaal optrek bij een eerste gesprek binnen 5 minuten werd vervangen door tranen. Die muur, die kost namelijk energie. Energie die ik gewoon niet meer heb.
Oh, en die uitslag bij de neuroloog? Psychiatrisch ben ik in orde en ook over mijn intelligentie hoef ik mij geen zorgen te maken. Ook de MRI en de PET-scan waren ok (ondanks mijn paniekaanval tijdens de PET-scan). Dat zijn dan al wat zorgen minder.
De epileptische activiteit was wel hoger dan dat mijn neuroloog graag had gezien. De resultaten worden besproken op de volgende meeting over de Nervus Vagus stimulator. Het gebruik van Vimpat moet ook nog worden overlegd. Oftewel we maken een nieuw ritje op 21 maart.
Vol verwachting klopte mijn hart en zou ik dus te horen krijgen of zo'n nervus vagus stimulator geïmplanteerd zou kunnen worden. Of er misschien toch een medicament is dat we kunnen proberen. En dan komt de eerste vraag, waarvan je altijd vergeet dat ze die gaan stellen, hoe gaat het? Een onschuldige vraag, zo leek. Maar 1 die insloeg als een bom, zo bleek. Want eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed. Het is al langer dat goede ervaringen, mooie gebeurtenissen en fijne momenten mijn batterij niet meer genoeg opladen. En dat doet pijn. Pijn omdat die mooie momenten niet meer overheersen. Maar ook om jezelf hardop te horen zeggen. Het lukt niet meer. Het - is - op. Mijn lichaam voelt alsof er een harnas vol kettingen aan vast hangt.
Zeggen dat het op is, dat het niet meer gaat, hielp. Spontaan voelde ik een ketting zakken. De neuroloog schreef mij een ziektebrief, een maand thuis, niet aan het werk denken. Een grote uitdaging als één van mijn eerste gevoelens bij een maand ziekte een schuldgevoel naar de collega's is. Samen met een recept voor anti-depressiva ook een recept voor therapie. En dus had ik gisteren mijn eerste sessie. Een broodnodige zo bleek. Een sessie die aangaf dat mijn batterij zo op is dat de muur die ik normaal optrek bij een eerste gesprek binnen 5 minuten werd vervangen door tranen. Die muur, die kost namelijk energie. Energie die ik gewoon niet meer heb.
Oh, en die uitslag bij de neuroloog? Psychiatrisch ben ik in orde en ook over mijn intelligentie hoef ik mij geen zorgen te maken. Ook de MRI en de PET-scan waren ok (ondanks mijn paniekaanval tijdens de PET-scan). Dat zijn dan al wat zorgen minder.
De epileptische activiteit was wel hoger dan dat mijn neuroloog graag had gezien. De resultaten worden besproken op de volgende meeting over de Nervus Vagus stimulator. Het gebruik van Vimpat moet ook nog worden overlegd. Oftewel we maken een nieuw ritje op 21 maart.
Veel beterschap!
BeantwoordenVerwijderen