OLE benoveert IV - De emoties

Er is weer een maand voorbij. Ze vliegen om. Het ene moment denk ik dat het geen nut heeft om te schrijven, het andere moment lijkt er alweer zoveel veranderd dat het weer zo'n megaverhaal gaat worden. Ik zal mijn uiterste best doen om het kort en semi-krachtig te doen. 

Momenteel zitten we opnieuw en nog steeds in een breekfase. Die 2e verdieping. Totaal ongepland. Zoals eigenlijk die hele verbouwing Want we zouden dat, die 2e verdieping, pas doen als het dak zou worden vervangen. In hout. En dus ook de 2e verdieping in hout. Maar toen kwam corona BAM en toen kwamen er prijsstijgingen BAM en toen kwam de conclusie dat beton goedkoper was dan hout BAM. En dan ben je dus bezig met het uitbreken van een verdieping. 

Toen we begonnen met de verbouwingsplannen in 20-het-lijkt-zo-lang-geleden, zou de komende tekst nooit realistisch lijken. Zo bizar. 

Regelmatig zeg ik: als je me 10 jaar geleden vroeg of ik dit had voorspeld, had gewild... oh man ik zou schreeuwend weg zijn gerend. Ik zou je hebben uitgelachen. Mijn handen zijn zo links als mijn hart is. Al moet ik toegeven dat ik in de afgelopen jaren met dank aan Olivier heel veel geleerd heb. Dus misschien zijn ze inmiddels wat minder links. 

Deze blog gaat er geen zijn van opbouw, vrolijke woorden of positiviteit. Dit gaat over de realiteit, de gebeurtenissen achter de gevel, de tranen achter en soms voor de glimlach, de grijze haren. 

Een paar weken geleden zaten we te eten met vrienden. Totaal onverwachts. Dat gebeurt nog, dat verrast nog en daar zijn we blij mee. Op een moment vroeg een van onze vrienden: 'hoe is het eigenlijk met jullie huis?'. Een vraag die we minstens 1 keer per week krijgen. En die verschillende antwoorden kent. Maar de laatste tijd wisselt mijn antwoord verrassend veel tussen 'daar gaan we het niet over hebben' of de stortvloed aan tranen die ik met dat eerdere antwoord juist wil voorkomen. Zaterdag kwamen de tranen. En ze bleven maar komen. Er was een schrikreactie. Logisch. Je vraagt belangstellend naar een verbouwing en krijgt tranen als antwoord. Je vraagt niet naar een zieke partner, een relatiebreuk, een overleden ouder... maar naar een woonst. 

Maar dat is het hem nou juist. Die hebben we eigenlijk niet. We hebben logies bij mijn schoonouders die fantastisch zijn. Maar dat is niet je eigen plekje. We hebben een huis op papier. Met 2 betonnen verdiepingen en een paar houten balken die vroeger een 2e verdieping waren. Wat nu met die verdieping? De aannemer komt de 2e verdieping storten en we hopen en denken van harte dat onze begroting dat aan kan. Dat het geld dat daarvoor aan de kant staat genoeg is. Anders moeten we hem in delen betalen. Met stukken loon. 

Maar dan is het op. Het geld. Met de middelen die we nu hebben, zowel materialen als financieel, hebben we met heel veel mazzel straks een huis met 3 betonnen verdiepingen en 1 verdieping met elektriciteit, gelegde sanitair maar nog geen wc, douche, keuken... 

Deden wij iets fout? Nee, in onze ogen niet. In de ogen van de architect niet. In de ogen van de bank niet. We hebben gewoon dikke, vette, extreme pech. Zoals we dat al vaker hebben meegemaakt. 

Als die laatste betonnen verdieping er in zit, en we hebben alle elektriciteit en sanitair gelegd die we hebben kunnen leggen... dan hebben we nog steeds geen bewoonbaar huis. En hebben we ook geen geld. 

We zijn het proces bij de bank opnieuw begonnen. Maar dat kost tijd en veel energie. Je doet er alles aan om de moed hoog te houden. Zonder een ja van de bank zijn we namelijk mijlenver van de eindstreep. Maar we kregen de vorige keer een zeer onverwachte en heel hard aankomende nee, een nee die je nooit meer vergeet. Een nee, die van een droom een nachtmerrie heeft gemaakt. 

En wat dat met een mens doet? We zijn nu bijna 2 jaar na die nee en we zitten nog steeds in de ruwbouw. En los gezien daarvan, zitten we ook nog in de onzekere periode. Dus het is afwachten, hopen, doen wat we zelf kunnen doen (met en zonder hulp) en slikken wat er extra op ons bord komt. Zoals bijvoorbeeld een dooie hond. 

Van de week zei iemand na een goed gesprek: jullie hebben echt wel alle mal-chance die jullie kunnen hebben. En dat is waar. 

Onze architect blijft ons moed inspreken. Vrienden zeiden mij vorige week dat ik sterk ben om vooruit te gaan. En niet in mijn uppie, maar met twee. Want soms is iets makkelijker met twee, maar dat is ook niet altijd het geval. Je gaat op verschillende manieren om met hele extreme emoties, en het allerbelangrijkste in dat verhaal is dat je elkaar niet kwijt raakt. En dat hebben we tot nu toe niet gedaan, en dat zijn we ook niet van plan te doen. Als ik op zulke opmerkingen reageer met het feit dat het de enige weg is, dan zeggen ze dat dat niet zo is. Dat er andere wegen zijn, maar dat voor mij dat blijkbaar de enige is. Hoe emotioneel slopend en zwaar hij ook is. Voor mij, voor ons. 

© Katrien Eeckhout

Deze week was een rare week. Zowel op het werk als thuis gebeurden er rare dingen. Ik zeg bewust raar want ze waren niet per se goed of slecht. Het heeft me wel doen besluiten dat ik volgende week voor een goed nieuws week ga. Volgende week wil ik alleen maar leuke dingen horen, zien, ruiken, beluisteren... Enfin, je begrijpt hem wel. 

Voor nu ciaokes en ik hoop snel met een wat luchtigere tekst te komen. Maar eerlijk is eerlijk, we moeten niet doen alsof alles altijd maar goed is en niemand slapeloze nachten heeft.