Alleen met mijn gedachten - Mijn Batterij III
Sinds maandag is vriendlief na twee weken ziek thuis zijn weer gaan werken. Twee weken samen thuis zijn. Twee weken continu gezelschap. Het is een makkelijke manier om niet te denken aan waarom je niet gaat werken. Om niet te denken aan de mails die in je inbox vloeien, papieren die ingevuld moeten worden,... Kortom een makkelijke manier om vooral niet te denken aan wat moet.
Het waren twee weken van voor mijzelf proberen te zorgen en voor vriendlief met griep. Momenten dat ik iemand had om tegen te praten, om mij minder eenzaam te voelen.
Toen ik vijf en een halve week geleden bij de neuroloog zat en we besproken of het niet een goed idee was om een maand thuis te zijn. Om wat energie terug te krijgen, een en ander op een rij te zetten, te kijken hoe ik mij daarna zou voelen was een van de bezorgdheden dat ik tegen de muren op zou lopen. Van eenzaamheid, van verveeldheid... Maar mijn behoefte aan rust leek, bleek en is groter. Betekent dit dat ik mij niet eenzaam voel? Absoluut niet. Vrienden en familie wonen niet naast de deur en hebben allemaal een eigen agenda. Bovendien... continu gezelschap is niet goed. Het is weglopen van wat er allemaal in mijn hoofd is. Gezelschap vraagt energie die ik nodig heb om mijn hoofd weer op orde te krijgen.
Sinds een week of twee hebben we ondersteuning van Familiehulp. Een zege. Ze ondersteunen in het huishouden en zijn er voor en babbel, als ik dat wil. En anders niet. Belangrijk is dat ze het werk niet voor ons doen maar mét mij. Een moment in de week waarna ik mij goed en nuttig voel. Het huis ziet er beter uit en ik heb kunnen babbelen over de koetjes en de kalfjes en soms passeert er nog een schaap.
Eenzaamheid is niet goed, en iets waar niemand lang in zou moeten verblijven. Maar op dit moment zijn de lange stille dagen misschien wel een geschenk. Ze geven mij de rust die ik nodig heb. In mijn hoofd en fysiek. Want hoewel ik afgelopen zondag heel enthousiast naar Batibouw ben geweest, merk ik dat ik dat echt wel moet bekopen. Net als een heerlijk etentje met de familie zaterdag de 27e. Vergeleken met twee maanden geleden merk ik dat ik makkelijker en voller van fijne momenten geniet. Maar ik moet er nog steeds voor betalen. Met veel rust, alleen zijn en bijgevolg, van tijd tot tijd, eenzaamheid.
Het waren twee weken van voor mijzelf proberen te zorgen en voor vriendlief met griep. Momenten dat ik iemand had om tegen te praten, om mij minder eenzaam te voelen.
Toen ik vijf en een halve week geleden bij de neuroloog zat en we besproken of het niet een goed idee was om een maand thuis te zijn. Om wat energie terug te krijgen, een en ander op een rij te zetten, te kijken hoe ik mij daarna zou voelen was een van de bezorgdheden dat ik tegen de muren op zou lopen. Van eenzaamheid, van verveeldheid... Maar mijn behoefte aan rust leek, bleek en is groter. Betekent dit dat ik mij niet eenzaam voel? Absoluut niet. Vrienden en familie wonen niet naast de deur en hebben allemaal een eigen agenda. Bovendien... continu gezelschap is niet goed. Het is weglopen van wat er allemaal in mijn hoofd is. Gezelschap vraagt energie die ik nodig heb om mijn hoofd weer op orde te krijgen.
Sinds een week of twee hebben we ondersteuning van Familiehulp. Een zege. Ze ondersteunen in het huishouden en zijn er voor en babbel, als ik dat wil. En anders niet. Belangrijk is dat ze het werk niet voor ons doen maar mét mij. Een moment in de week waarna ik mij goed en nuttig voel. Het huis ziet er beter uit en ik heb kunnen babbelen over de koetjes en de kalfjes en soms passeert er nog een schaap.
Eenzaamheid is niet goed, en iets waar niemand lang in zou moeten verblijven. Maar op dit moment zijn de lange stille dagen misschien wel een geschenk. Ze geven mij de rust die ik nodig heb. In mijn hoofd en fysiek. Want hoewel ik afgelopen zondag heel enthousiast naar Batibouw ben geweest, merk ik dat ik dat echt wel moet bekopen. Net als een heerlijk etentje met de familie zaterdag de 27e. Vergeleken met twee maanden geleden merk ik dat ik makkelijker en voller van fijne momenten geniet. Maar ik moet er nog steeds voor betalen. Met veel rust, alleen zijn en bijgevolg, van tijd tot tijd, eenzaamheid.
Reacties
Een reactie posten