#ikwilhelpen

Dinsdagochtend 22 maart 2016. Mijn telefoon ben ik al enkele uren kwijt, de huistelefoon gaat over. Ik ben net te laat. 'Vast weer een vervelende verkoper' denk ik geïrriteerd. Iets later, 9:27, klap ik mijn laptop open. Via Facebook begin ik een koetjes-en-kalfjes gesprek met mijn beste vriendin. Heel random vraagt ze of vriendlief thuis is. Verbazingwekkend genoeg is hij dat. Vanmorgen voelde hij zich niet genoeg om naar het werk te gaan. Ik vraag haar waarom, scroll tegelijkertijd door mijn Facebooktijdslijn en vind daar mijn antwoord. Tegelijkertijd gaat opnieuw de huistelefoon en ik besef dat dat mijn schoonmoeder moet zijn. Het gesprek is nog maar half begonnen en ik zeg haar dat we ok zijn. Dezelfde boodschap zet ik op Facebook. Nadat de verbinding is verbroken post ik een Facebookstatusupdate over dat we veilig zijn en besef ik dat ik eerst een knuffel nodig heb. Ik loop naar boven en vraag vriendlief een knuffel en vertel hem wat er is gebeurd. Zijn telefoon laat berichtjes van bezorgde familieleden en collega's zien. We sturen terug. Rustig blijven liggen lukt niet. Er gaat van alles door mijn hoofd, de was moet in de wasmachine, zijn al mijn vrienden en collega's wel veilig, mijn familie wil ik iets laten weten. Mijn benen zwier ik dus weer uit bed en ik schiet in gang. Chaotisch stop ik de wasmachine vol, ga vervolgens de deur open doen voor iemand die naar de gevel komt kijken, zet de wasmachine aan, en begin met zoeken naar collega's en vrienden. 

Collega's zijn ok. Sommige zijn geëvacueerd wegens de explosie in metrostation Maalbeek. Inmiddels is er een officiële mail gestuurd dat al onze collega's ok zijn. Een hele zorg minder. 

Van vrienden en kennissen komen langzaam berichten binnen. Dat ze in orde zijn, dat ze blij zijn dat wij in orde zijn. Maar één vriendin blijft nog even zoek. De periode van 11:26 tot 11:58 duurde nog nooit zo lang. Een halfuur leek wel een eeuwigheid. Niemand had haar gezien of gehoord. Nog nooit werd haar activiteit op sociale media zo gemist. 

De klok tikt langzaam naar 13:00, nog steeds krijg ik berichtjes. Vooral uit Nederland, het nieuws begint ook daar duidelijk zijn weg te vinden. De televisie begint vooral hetzelfde bandje te draaien, met af en toe iets nieuws. Ik ben behoorlijk van mijn melk en wil zo graag helpen. De sociaal werker in mij baant zich een weg naar buiten. De #ikwilhelpen triomfeert op Twitter en ik zou zo graag iets willen doen. Maar ik ben niet in Brussel en heb geen rijbewijs ergo machteloosheid is een bitch.