Een drijvend lichtpuntje met een knipoog naar Bonaire
27 februari zouden we eigenlijk de housewarming voor de familie houden. Helaas zorgde de griepepidemie ervoor dat vriendlief in de lappenmand lag en er dus een wijziging van plannen moest gebeuren. De familie werd afgezegd en besloten werd dat ik uit eten zou gaan met de familie die reeds een hotel had geboekt.
Achteraf was dit wellicht ook een geluk bij een ongeluk. De avond met dit beperkte gezelschap bleek al vermoeiend genoeg. Wellicht moest ik, hoewel ik dat niet graag doe, mijn therapeut misschien toch gelijk geven. Eind februari was te vroeg voor zoiets groots. Maar terug naar de avond zelf. We zijn met de familie heerlijk gaan eten bij Brasserie De Hopmarkt. Een plaats waar de sushi altijd smaakt. De boten waren dan ook snel leeg.
Maar ik ben zó hard aan het afdwalen. Omdat er eigenlijk een feestje gepland stond, waren er ook cadeau's meegebracht. En over één van die cadeaus wilde ik graag meer kwijt. Nu is het zo dat ik een kind ben van gescheiden ouders. En hoewel de scheiding pur sang niet ideaal bleek heb ik er wel 4 halfbroers en -zussen aan over gehouden. Al is dat woordje half eerder een technisch detail. Helaas verhuisden mijn twee broertjes enkele jaren geleden naar Bonaire (dat is een eiland hier heel ver vandaan, in de Caribische zee). Een weekendje even op bezoek gaan is dus geen optie. In tegendeel, ik ben nog nooit bij ze op bezoek geweest.
Mijn vader wel, samen met zijn nieuwe vriendin. Enkele weken geleden. En in ruil voor de grote schoenen voor mijn grote kleine broer, de hagelslag, viskruiden, Nederlandse snoepjes... namen ze drijfhout mee terug. De vriendin van mijn vader maakt namelijk dingen van zeemateriaal. Zo kreeg ik voor kerst van mijn opa deze, door haar gemaakte, ketting:
Dat drijfhout dat ze mee hadden genomen is echter iets te groot om rond je nek te dragen als je geen olifant bent dus daar moest iets anders mee gebeuren. En zo gebeurde het dat vriendlief en ik de trotse bezitters zijn van de eerste lamp gemaakt door papa en vriendin met drijfhout uit Bonaire. Buiten het feit dat wij het een leuke, mooie en bijzondere lamp vinden is het ook één van de weinig functionele en toch emotioneel waardevolle zaken in ons huis. Natuurlijk schrijf ik geen hele tekst om jullie vervolgens in spanning te laten... zie hier dus het resultaat:
Achteraf was dit wellicht ook een geluk bij een ongeluk. De avond met dit beperkte gezelschap bleek al vermoeiend genoeg. Wellicht moest ik, hoewel ik dat niet graag doe, mijn therapeut misschien toch gelijk geven. Eind februari was te vroeg voor zoiets groots. Maar terug naar de avond zelf. We zijn met de familie heerlijk gaan eten bij Brasserie De Hopmarkt. Een plaats waar de sushi altijd smaakt. De boten waren dan ook snel leeg.
Maar ik ben zó hard aan het afdwalen. Omdat er eigenlijk een feestje gepland stond, waren er ook cadeau's meegebracht. En over één van die cadeaus wilde ik graag meer kwijt. Nu is het zo dat ik een kind ben van gescheiden ouders. En hoewel de scheiding pur sang niet ideaal bleek heb ik er wel 4 halfbroers en -zussen aan over gehouden. Al is dat woordje half eerder een technisch detail. Helaas verhuisden mijn twee broertjes enkele jaren geleden naar Bonaire (dat is een eiland hier heel ver vandaan, in de Caribische zee). Een weekendje even op bezoek gaan is dus geen optie. In tegendeel, ik ben nog nooit bij ze op bezoek geweest.
Mijn vader wel, samen met zijn nieuwe vriendin. Enkele weken geleden. En in ruil voor de grote schoenen voor mijn grote kleine broer, de hagelslag, viskruiden, Nederlandse snoepjes... namen ze drijfhout mee terug. De vriendin van mijn vader maakt namelijk dingen van zeemateriaal. Zo kreeg ik voor kerst van mijn opa deze, door haar gemaakte, ketting:
 |
| Een beetje zee om mijn nek is een beetje thuis ver van 't ouderlijk huis. |
Dat drijfhout dat ze mee hadden genomen is echter iets te groot om rond je nek te dragen als je geen olifant bent dus daar moest iets anders mee gebeuren. En zo gebeurde het dat vriendlief en ik de trotse bezitters zijn van de eerste lamp gemaakt door papa en vriendin met drijfhout uit Bonaire. Buiten het feit dat wij het een leuke, mooie en bijzondere lamp vinden is het ook één van de weinig functionele en toch emotioneel waardevolle zaken in ons huis. Natuurlijk schrijf ik geen hele tekst om jullie vervolgens in spanning te laten... zie hier dus het resultaat:
 |
| Een eenvoudige tafellamp met drie stukken drijfhout met een mooie grote LED-lamp. |
Reacties
Een reactie posten